Šmit, koji je na čelu nemačke vlade bio od 1974. do 1982. godine, preminuo je 10. novembra u svojoj 96. godini. Uz jake mere bezbedosti, nemačka kancelarka Angela Merkel, veći deo njenog kabineta, bivši američki državni sekretar Henri Kisindžer i predsednik Evropske komisije Žan-Klod Junker okupili su se danas u crkvi Svetog Mihaela, zajedno sa 1.800 ožalošćenih, prenosi AFP.
Stojeći pored Šmitovog kovčega, prekrivenog nemačkom zastavom i okruženom buketima suncokreta i belih ljiljana, Merkel je pozdravila nepokolebljiv stav koji je bivši kancelar pokazao tokom krvave kampanje krajnje levičarske Frakcije Crvene armije (RAF). "Ponovo smo suočeni sa stravičnim napadima", upozorila je Merkel. "Mislima smo neprestano uz Pariz.
Danas su motivi drugačiji, kao i oklonosti, ali teror ostaje teror", istakla je, dodavši da rešenje, kako tada tako i sada posle ovomesečnih pogubnih džihadističkih napada u francuskoj prestonici, leži u snažnom odgovoru bez žrtovavanja zajedničkih vrednosti. Ona je iznela svoje sećanje na Šmita kao na lidera koji je bio spreman da postupi onako kako smatra da je ispravno, bez obzira na političke posledice, pri čemu je, kako je istakla, bio spreman da plati najveću cenu.
Istovremeno, hiljade ljudi, koji su se okupili duž hamburških ulica, posmatrali su ceremoniju dok je Šmitov kovčeg polako prevezen od gradske crkve do groblja Ohlsdorf, gde je sahranjen u porodičnoj grobnici, navodi AP. Šmit je bio na dužnosti kancelara u vreme napetog perioda hladnog rata, uključujući napad ŠSR-a na Avganistan 1979. godine, vodio je Zapadnu Nemačku kroz ekonomska previranja, a kasnije se pokazao kao produktivan pisac i iskusan državnik.
Na nacionalnoj sceni se proslavio kao državni političar u Hamburgu tokom obilnih poplava 1962, koordinišući spasilačke operacije i pozivajući u pomoć nemačku vojsku, čime je svoj pravni autoritet prekoračio, ali je pobrao pohvale jer je sprečio mnogo goru katastrofu. Nemci su Šmita voleli, iako nije bio ni kancelar-ujedinitelj, niti prvi posleratni kancelar koji ih je okrenuo ka Zapadu, ni čovek vizije i političkog nauma, već neko ko je nudio, ali i davao ono, što je, izgleda, najpotrebnije - a to je sigurnost.
