Istoričari i teolozi su složni po ovom pitanju i smatraju da verovatno jeste, ali kada se empirijski odmaknemo od njihovih osnovnih tvrdnji dolazi do nesuglasica. Pojedini naučnici pokušavaju da odbrane stav po kom Isus nije postojao, a pozivaju se na dve, po njima, neosporive činjenice:
1. Ne postoji nijedan istorijski ili naučni dokument iz I veka nove ere o njegovom postojanju, svi su hrišćanski ili jevrejski, dva veka kasnije. Istorija je kao nauka bila itekako razvijena u ovom periodu, a rimski istoričari su poznati po tome da su zapisivali i biografije svojih neprijatelja (poput Spartaka). Zaključak koji se nameće glasi da - ili nije posojao ili ga Rimsko carstvo nije smatralo relevantnim. 
2. Rani Novi zavet je baziran na detaljima iz Isusovog života koji su kasnije dosta izvučene iz konteksta. Sva četiri "svedoka" i apostola, koji su navodno provodili vreme sa Isusom kao učenici, (jevanđelisti (Mateja, Marko, Luka i Jovan) su pisali po tuđim svedočenjima, a ne iz ličnog iskustva. To je evidentno u određenim nesaglasnostima i kontradiktornostima u samom Novom Zaveta.
Moderni naučnici koji tvrde da su pronašli "pravog Isusa" nikako da se slože oko najbitnijih stvari.
(Independent)
