Kako se navodi, u članu 13 NATO ugovora iz 1949. godine piše da nakon 20-godišnjeg roka važenja ugovora, svaka zemlja koja je sklopila ugovor, može iz njega da odstupi i to godinu dana pošto to najavi.
"Otkazni rok je, dakle, godinu dana, nije potrebno navoditi razloge, sve je veoma jednostavno. Za razliku od Evropske unije, u kojoj do pre nekoliko godina izlazak poput predstojećeg Bregzita uopšte nije bio predviđen, pa tako nije bila definisana ni procedura, kod NATO od samog osnivanja postoji mogućnost da se savez napusti", piše DW.
Doduše, u gotovo 70 godina dugoj NATO istoriji nije bilo slučaja da neka zemlja istupi iz saveza, ali bilo je istupanja iz vojne strukture, što znači da je država ostaje u NATO savezu, ali neko vreme ne želi da svoje vojne snage podredi komandnoj strukturi NATO.
Najpoznatiji primer je Francuska u kojoj je predsednik Šarl de Gol tokom 1960-ih godina sve više NATO video kao instrument američkih geopolitičkih interesa i kao ograničavanje francuske nezavisnosti. Zbog toga su Francuske vojne snage 1966. godine napustile komandne strukture, a posledica toga je bila da je sedište NATO, koje je tada bilo u Parizu, premešteno u belgijski Brisel.
Šarl de Gol
Tek pod predsednikom Nikolom Sarkozijem, Francuska se 2009. godine ponovo vratila u vojne strukture, a kako navodi DW, do približavanja je došlo još devedesetih godina za vreme jugoslovenskih ratova.
"Francuska nije jedini takav slučaj. Ni Grčka od 1974. do 1981. godine, ni Španija od 1986. do 1999. godine, nisu bile deo komandne strukture, ali su ipak ostale članice NATO", piše DW.
Kurir.rs/Tanjug
Foto: AP
NE PROPUSTITE
