KO JE BILA NADA ŠAKIĆ, ČUVAR ŽENSKOG LOGORA U JASENOVCU: Važila za najvećeg zlotvora, a kaznu izbegla jer je Hrvatska zaštitila

Nada Esperanca Šakić, rođena Tambić, bila je pripadnik ustaša, čuvar ženskog logora Stara Gradiška u sastavu ustaškog logora Jasenovac.

Nada je bila polusestra Vjekoslava "Maksa" Luburića, komandanta logora.

Osnivač logora smrti u Jasenovcu Vjekoslav "Maks" Luburić, sredinom oktobra 1942. godine u dužnost uvodi i svoje dve polusestre, Zoru i Nadu, koje se ubrzo pokazuju dostojne prezimena Luburić. U ženskom logoru Stara Gradiška, u kome je za svega tri godine ubijeno skoro 80.000 žena i dece, Nada je, prema svedočenjima, bila jedan od najvećih zlotvora.

Kako se navodi u svedočenjima, uvek je bila u ustaškoj zelenoj uniformi sa opasačima, pištoljem i kamom u čizmi, i patološki je uživala u zverskom mučenju i najčešće ubijala bez ikakvog povoda. Postoje svedočenja preživelih zatvorenica koja opisuju njena klanja logorašica. Nakon pokolja bi se malo "utegla", rukom pročešljala kosu i nastavila dalje kao da je prethodno učinila nešto najnormalnije.

Izbegla kaznu za zverstva, Hrvatska je zaštitila

Nada je nakon rata uspela da pobegne iz zemlje, emigrira u Argentinu i izbegne odgovornost za počinjena dela.

Kada su sredinom jula 1998. godine vlasti SR Jugoslavije zatražile od Argentine njeno izručenje, sa istim zahtevom je požurila i Republika Hrvatska. Županijski sud u Zagrebu je već naredne godine odbacio sve dokaze protiv Šakićeve, proglasio je nevinom i oslobodio krivice.

Nada Šakić je ostala u Hrvatskoj gde su se o njoj starali. Živela je u elitnom domu penzionera u Zagrebu i uživala sve privilegije dostojne nacionalnog heroja i zaslužnog građanina.

Inače, Interpol je 15. jula 2011. godine na zahtev Srbije raspisao poternicu za Nadom Šakić, osumnjičenom za zločine u ustaškim logorima. Istog dana hrvatski mediji su objavili da je optužena umrla 5. februara 2011. i da je kremirana na Zagrebačkom groblju Mirogoj.

Ko je bio Dinko Šakić

Dinko Šakić (1921-2008) bio je komandant koncentracionog logora Jasenovac, a osuđen je na 20 godina zatvora zbog ubistava Srba, Jevreja i Roma.

Preminuo je u ćeliji 20. jula 2008. Šakić je bio jedan od najviših ustaških čelnika, a odmah po formiranju fašističke Nezavisne Države Hrvatske (NDH) postao je gradonačelnik Bosanskog Broda. Na toj funkciji se odmah istakao po zločinima.

Dinko je oženio Nadu Luburić, inače polusestru ustaškog pukovnika Vjekoslava Maksa Luburića, jednog od najvećih zločinaca u NDH i Drugom svetskom ratu. Februara 1942. godine postao je ustaški zastavnik u "odbrambenom zdrugu" u Jasenovcu. Krajem 1942. godine postavljen je za šefa kancelarije koncentracionog logora Jasenovac.

Polovinom 1943. godine napredovao je u ustaškog poručnika i postao oficir u komandi logora Jasenovac. Zbog činjenice da je prednjačio u zločinima, unapređen je u ustaškog natporučnika aprila 1944. godine i postavljen za komandanta koncentracionog logora Jasenovac. Na toj dužnosti ostao je sve do 1. decembra 1944. Šakić je posebno brutalan bio prema zarobljenim Srbima.

Nakon rata, Šakić sa suprugom Nadom "pacovskim kanalima" beži u Argentinu, gde je u registar državljana upisan pod brojem 4.009.804 kao Ljubomir Šakić Bilanović. Godine 1947. u Rosariju je otvorio malu fabriku tekstila. Ustaški poglavnik i Hitlerov saradik Ante Pavelić bio je kum njegovoj deci. U Argentini postaje vatreni peronista i kada je Huan Peron smenjen s vlasti 1956. godine odlazi u Španiju, gde je bio najbliži saradnik Vjekoslava Luburića. U Argentinu se vraća tri godine kasnije i sa porodicom nastanjuje u San Hustu.

Godine 1995, prilikom posete tadašnjeg hrvatskog predsednika Franje Tuđmana hrvatskim iseljenicima u Argentini, Šakić je dao intervju hrvatskoj novinarki Aleksi Crnjaković i javno se hvalio svojim zločinima, izjavivši kako bi sve to, ako treba, uradio opet. On se tada sastao i sa Tuđmanom, sa kojim se, kako je rekla Šakićeva supruga Nada, zadržao u razgovoru gotovo 45 minuta.

Tri godine kasnije 1998. istraživačima Centra “Simon Vizental” zapao je za oko Šakićev intervju argentinskom “Kanalu 13”. Nedugo potom, Dinka Šakića je uhapsila argentinska policija. Redovnim letom nemačke avio-kompanije “Lufthanza” 18. juna 1998. godine Šakić je iz Buenos Ajresa u pratnji službenika Interpola doputovao u Frankfurt. Potom je avionom “Kroacija erlajnsa” prebačen u Zagreb, gde je smešten u zatvor Remetinec. Zbog odgovornosti za genocid nad, pre svega, Srbima, Šakić je osuđen na zatvorsku kaznu od 20 godina, a smešten je u najveći hrvatski zatvor Lepoglava. Šakić je 1. marta 2001. godine prevezen je u zagrebačku zatvorsku bolnicu.

Međutim, u dnevnim novinama pojavile su se tvrdnje da je lekarski nalaz samo pokriće jer nije reč o bolesti. Naime, u lepoglavskom zatvoru Šakić je počeo da piše knjigu memoara sa radnim naslovom "S poglavnikom u Alpama 1946", pa je od uprave zatvora zatražio da mu se dodele kompjuter i televizor. U zatvoru nisu bili u mogućnosti da mu izađu u susret, te je stoga navodno premešten u bolnicu. Dinko Šakić je umro u zatvorskoj bolnici Remetinec u 86. godini. Sahranjen je na Zagrebačkom krematorijumu, a njegovoj sahrani prisustvovali su hrvatski desničarski političari.

(Kurir.rs/ Istok, Pravdabl)