Jedini razlog zašto su pobunjenici još uvijek prisutni u jugozapadnom džepu grada, koji zauzima oko 2% površine Alepa, jeste taj jer moraju da pričekaju još jedan dan kako bi se organizovao njihov prevoz u susednu sirijsku pokrajinu Idlib.
Od samog početka rata u Siriji, početkom 2012., bitku za Alep su svi redom nazivali "majkom svih bitaka", mestom na kojem će se prelomiti taj jezivi rat, koji je, kako se procjenjuje, do sada odneo više od 400.000 žrtava na svim stranama. 2013. godine Alep je bio u takvom stanju da je zapadni deo grada, koji su kontrolisale vladine snage, bio u čvrstom okruženju različitih militantnih grupa.
Zapadnom delu grada tada se davalo još najviše dve nedelje do konačnog sloma, i tako se smatralo da će se rat završiti rušenjem vlade u Damasku, najkasnije do kraja godine. Međutim, hitna pomoć u ljudstvu i oružju iz Irana i libanskog Hezbolaha, a potom i pomoć Rusije, koja je intervenisala kad se videlo da vladine snage neće izdržati sve veći dotok naoružanja i hiljada militanata koji su pristizali u organizaciji zalivskih monarhija, je omogućila da se zapadni deo grada održi, trpeći, doduše, jeziva bombardovanja iz istočnog dela, pri čemu je jedno od najgorih bilo višestruko raketiranje lokalnog sveučilišta na dan ispita, kada su militantni iz istočnog dela pobili stotinak studenata.
U paklenom ratnom kotlu u koji se Alep pretvorio, militanti iz istočnog dela grada su granatama razarali i četvrt Al-Šeik Maksud na severu grada, koja je bila i ostala pod kontrolom Kurda. U toj višegodišnjoj bici se jasno pokazalo, kao malo gde drugde, da u ratu zaista najpre stradava istina. Samo retki u zapadnim medijima su izveštavali o hiljadama žrtava pobijenih pobunjeničkim i islamističkim granatama, a oni pak s druge strane nisu izveštavali o gladi, nestašici lekova i vode i koječega drugog, kao ni o žrtvama u istočnom delu grada, osim ukoliko se takvo stanje moglo opisati kao posledica držanja istočnog Alepa u čvrstom zagrljaju džihadista.
S protokom vremena to je, zapravo, sve više i bilo tačno, jer su islamisti i ubijali one koji bi pokušali da beže s istoka na zapad Alepa, posebno kako su vladine snage, strpljivo i uz strašne ljudske žrtve, napredovale i na kraju okružile istočni deo grada.
Kako je bitka za Alep odmicala, rapidno su jačale neke od najgorih militantnih grupa 21. veka - al-Kaidina al-Nusra, danas Fatah al-Šam, zatim grupe takođe povezane sa al-Kaidom, poput Harakat Ahrar al-Šama ili Harakat Nur al-Din al-Zenki, čiji su pripadnici relativno nedavno na YouTubeu objavili video kojim su se "pohvalili" kako su nožem odrezali glavu bolesnom 12-godišnjaku, slučajno Palestincu.
I što je vrijeme više odmicalo, suluda situacija sa zapadnim medijima je kulminirala dotle, da je pre dan ili dva nekoliko agencija i meinstrim medija na Zapadu uredno citiralo kao verodostojan izvor jednog od zapovednika iz grupe Harakat Nur al-Din al-Zenki.
Odjednom se dogodilo nemoguće, da su pripadnici nekoliko militantnih grupa, službeno proglašenih terorističkim organizacijama, u nekom logičkom obrtu postali "pobunjenici". Takođe, danas s jedne strane imamo Mosul pod Islamskom državom, koji nesumnjivo drži kao živi štiti više od milon ljudi, i koji oslobađa široka koalicija sastavljena od iračke vladine vojske, postrojbi iračkih Kurda, postrojbi iz Irana, raznih milicija i šiita i sunita, uz određenu pomoć Amerikanaca. S druge strane, što se Zapada tiče, u Alepu se nekako dogodilo da nije reč o oslobađanju, nego su Sirijci okupirali (!?) deo grada u kojem se nalaze članovi njihovih porodica i prijatelji. Ispostavilo se i da u istočnom delu Alepa nije bilo 250.000 civila, nego, kako se zasad čini, nekih 150.000. A to znači i puno manje nego što su tvrdili zapadni meinstrim mediji, i puno više nego što su to tvrdili službeni i neslužbeni izvori skloni drugoj strani.
Ono što se pokazalo nespornim, bilo je da su ti ljudi u izrazitoj većini zaista prvom prilikom pobegli u zapadni deo grada, na sigurno, tamo gde ima hrane, lekova i što dalje od al-Kaidinih džihadista. Ispostavilo se i to da drži vodu i cinična primedba od pre nekoliko meseci, kako u istočnom delu Alepa svako malo u vazdušnom napadu biva uništena još jedna "poslednja bolnica u gradu", da se zaista događalo da je "granatom ubijen poslednji pedijatar u gradu", a onda nekoliko dana posle iskrsne peticija poslednjih lekara iz istočnog dela Alepa s popisom, među ostalim, još nekoliko "poslednjih pedijatara". Kako god bilo, sada bi mogle da se završe godine pogibija civila na obe strane, dizanja celih zgrada u vazduh, razaranja hiljada godina starih spomenika osvita civilizacije.
Asadova vlada će sada moći delom da pokaže od kakvog je materijala, odnosno hoće li hteti i moći držati pod kontrolom sebi lojalne snage, kako ne bi došlo do osvete po verskim ili političkim osnovama. Od toga zavisi i hoće li se taj rat zaista izroditi u potpuni sektaški, verski sukob. Do sada su džihadisti ubijali – klali i bombardovali– i hrišćane i šite, i Kurde i sunite koji im nisu bili po volji, ali je uvek postojalo nekoliko čvrstih jezgra, čak ne nužno strogo bliskih vladi, koje su nastupale sekularno, i u smislu sirijske nacije.
A zašto je Alep uopšte prekretnica ovog rata? Pojedini državnici EU su zapravo još početkom leta postali svesni da će do kraja godine Alepo biti pod kontrolom sirijske vlade. Sirijska vojska je već tada uspela da se toliko stabilizuje, što obukom i regrutovanjem hiljada novih vojnika, mladih Sirijaca, što uz pomoć iz Rusije, Irana i Hezbolaha, da je mogla da koncentriše možda i nekolioko desetina hiljada vojnika i snažnu ratnu mašineriju za čvrsto i potpuno izolovanje istočnog dela Alepa.
Akcija je morala biti nagla i brza, kako bi se sprečilo nesagledivo razaranje i ogromne žrtve među civilima. Sada, kad je ova bitka gotova, svi ti deseci hiljada vojnika sirijske vojske, Hezbolaha i iz Libana i Iraka, iračkih milicija, sirijskih milicija, će se odjednom osloboditi za preraspoređivanje prema Raki, kako bi se taj nekad polumilionski grad oslobodilo od ISIL-a, i prema Palmiri koja je iznenada pala prodorom hiljada ISIL-ovaca. Mnogi tvrde da su ti pripadnici ISIL-a pobegli pred ofanzivom antiterorističke koalicije na Mosul u Iraku, i prema provinciji Idlib, zapadno od Alepa.
Glavni grad te pokrajine je istoimeni grad Idlib, kojim već užasno dugo divlja Fatah al-Šam, bivša al-Nusra, militantna grupa al-Kaide koja je, što se Zapada tiče, teroristička organizacija od 2001., kada je ubila hiljade ljudi u napadu na Njujork, ili , kada pokušava da podmetne bombe u gradove EU. Ali, njeni pripadnici se odjednom nazivaju "pobunjenici" kad imaju odrešene ruke za klanje po Siriji.
Voleo neko Asada ili ga mrzeo, odavno je činjenica da je politika SAD-a i EU-a doživela neuspeh, da sirijski predsednik nije srušen, da će apsolutno opstati, i da politička opozicija njemu ipak postoji na slobodnim područjima Sirije, onima pod vladinom kontrolom. Bilo bi puno razumnije i puno zdravije barem sad ih podržati, kad je već i režim odlučio da takvu internu opoziciju do određene mere toleriše, tako da oni imaju i svoje izabrane predstavnike na nekim stepeniima vlasti, nego apsolutno promašeno razbijati glavu oko toga ko bi od militantnih islamista mogao biti "umeren", odnosno "koji su to džihadisti dobri", a koji ne. Konačno, sada sledi trka za Raku.
Sa severa prodiru islamisti uz pomoć turske vojske, iza koje stoji Erdogan sa svojim neootomanskih planovima. S istoka Kurdi. Sa zapada Kurdi i sirijska vojska. Svi jurišaju na ISIL, ali svi imaju sasvim oprečne planove šta bi potom hteli da učine s osvojenom teritorijom. A kako iza svake pojedine strane stoje igrači poput SAD-a, Turske, Rusije, Irana, Hezbolaha, Saudijske Arabije i Katara, svako oklevanje da se stavovi Zapada, odnosno članica EU s jedne, i Rusije s druge strane približe, korak je bliže još jednoj, ko zna kakvoj ljudskoj katastrofi.
