Tristan da Kunja je ostrvo u južnom Atlantskom okeanu. Ostrvo je teško dostupno, uglavnom je brdovito, a na jedinoj ravnici, na severozapadnoj obali, leži prestonica Edinburg ili "Edinburg na sedam mora”.
Grupu malih vulkanskih ostrva je 1506. otkrio portugalski pomorac Tristão da Kunja i nazvao ih po sebi. U 17. veku istraživali su ih Holanđani, ali sve do 19.veka i američkog kitolovca niko nije pokazao veći interes za ostrva. Trojica Amerikanaca pokušali su na ostrvu da uspostave kolonijalnu i trgovačku stanicu. Plan je propao nakon što je u ribarskoj nesreći poginulo dvoje od njih.
Prvi pravi stanovnik bio je američki istraživač Džonatan Lambert koji je stigao 1810. godine i sebe proglasio njegovim vladarem. Ali njegovo 'carstvo' nije bilo dugog veka, budući da je poginuo u nesreći s brodom dve godine kasnije, piše Listverse.
1816. godine Britanci su zauzeli ostrvo jer su se bojali da bi ga mogli iskoristiti Francuzi, i pomoći Napoleonu, zarobljenom na ostrvu sv. Jelena, udaljenom oko 2.000 km. Populacija je tada procvetala, kitolovci su razvijali trgovinu, a Tristan da Kunja je počeo da ličina pravu civilizaciju. Ali život na tom udaljenom otoku nije bio uvek lak, stanovništvo se izmenjivalo, a u jednom trenutku na osrtvu su živele samo četiri porodice. S padom lova i industrije tokom američkog građanskog rata, izolacija je počela da ostavlja traga. Problemi su dolazili i od mornara koji su namerno nasukali svoje brodove na obalu kako bi mogli da podignu novac od osiguranja, a pacovi koji su izlazili iz brodova dodatno su uništili poljoprivredu i divlji svet, piše ATI.
1867. godine sin kraljice Viktorie, princ Alfred, vojvoda od Edinburga, posetio je ostrva i preimenovao ih u Edinburgh od Sedam mora, dao novo ime koje većina lokalaca nikad nije prihvatila. A nisu ni prihvatili poraz. Svoju izdržljivost i otpor su pokazivali usavršavajući svoje lovačke i sakupljačke veštine, i tako pokušali da nadoknade nedostatak trgovine i poljoprivrede.
Izolacija je na ostrvu dostigla vrhunac tokom 1. svetskog rata, i tada je spomenuto kako na ostrva poslednjih deset godina nije stiglo ni jedno pismo.
Ovo ostrvo nikakvog kontakta sa vanjskim svijetom nije imao do 1919. godine kada su konačno primili vest o završetku rata. Za vrijeme rata stanovnici Tristan da Kunje nisu puno znali o onome što se odgađa, iako je ostrvo koristila američka mornarica kako bi nadzirala nacističke podmornice.
Danas na njemu živi 267 ljudi i imaju bolnicu, i trgovinu. Nema aerodroma, a nema ni časopisa ni televizije. Postoji mala ribarska luka. Na ostrvu je škola, bolnica, pošta, muzej, kafana, pivnica i bazen. Kad mladi napune 16 godina, lako nastavljaju dalje školovanje u Velikoj Britaniji. Većina prihoda je od prodaje poštanskih marki. Jastoge izvoze u Japan i u SAD. I dalje su bez struje, ali uživaju u miru i spokoju. 70 porodica su poljoprivrednici koji dele zajedničku zemlju, pašnjake za krave.
Nepredvidljiva morska priroda i dalje je razlog ne mogućnosti redovnog primanja pošiljki, pa se tako stvari moraju da naručuju mesec dan unapred. Briga nikakvih nemaju, a jedino ih brine preteći vulkan, aktivni vulkan iznad grada. Poslednja erupcija se dogodila 1961. godine i tada su evakuisani svi stanovnici. Većina njih se nakon dve godine kada su ih obavestili da je područje sigurno, brzo vratila.
Kurir.rs/Express.co.hr
Foto: Screenshot
NE PROPUSTITE
