Vest da je kralju Čarlsu dijagnostikovan rak šokirala je svet, iako nisu objavljeni detalji o njegovoj bolesti. Britanska kraljevska porodica ima novac, slavu i obožavanje ljudi širom sveta. S druge strane, imaju razvode, tragičnu smrt princeze Dajane, navodno vanbračno dete kralja Čarlsa i brojne druge tajne koje se u javnosti uglavnom ignorišu, a mladi prinčevi i njihove izabranice sve se više percipiraju kao žrtve starih običaja, piše Stil.
Istoričari tvrde da se i danas kraljevska porodica plaši velikog prokletstva koje prati njihovu još od vremena slavne kraljice Viktorije, a od kojeg strahuju svi naslednici slavne loze.
Kraljica Viktorija bila je toliko važna za svoju zemlju da je celo jedno doba nazvano po njoj, a uspešno je ujedinila naciju i ojačala monarhiju. Postala je kraljica s 18 godina i vladala je 63 godine. Viktorija je bila skoro u potpunosti nemačkog porekla. Potiče iz Hanoverske dinastije koja je vladala Hanoverom i Ujedinjenim Kraljevstvom do svoje smrti. Njena majka, princeza Viktorija von Sahen-Koburg-Salfeld, bila je Nemica.
Udala se za rođaka
Na prestolu je nasledila svog ujaka. Oca se nije sećala jer je umro od raka kada je imala samo osam meseci. Njen ujak, majčin brat, belgijski kralj Leopold zaključio je da bi bila šteta da u budućnosti nema englesku podršku i savezništvo pa došao je na ideju da svog nećaka Alberta nekako zbliži s Viktorijom. I uspeo je.
Venčanje Viktorije i njenog prvog rođaka, vršnjaka Alberta, tako je bilo unapred dogovoreno, no ona se ludo zaljubila u čoveka kojeg su drugi odabrali za nju. Imali su devetero dece, dobili su i 42 unučadi, a Albert joj je bio ne samo životni saputnik već i važan politički savetnik, iako nikada nije zvanično učestvovao u političkom životu.
Umrla je 1901., u 81. godini, a uz nju su bili njen sin Edvard VII i njen unuk, nemački car Vilhem II. Viktoriju je nasledio njen najstariji sin, Edvard VII. Njegovim dolaskom na presto dinastija Sahen-Koburg-Gota zamenila je dinastiju Hanover. Toj dinastiji pripadala je i kraljica Elizabeta II.
Zbog rastućeg antinemačkog raspoloženja tokom Prvog svetskog rata, tadašnji britanski kralj Džordž V sazvao je parlament na kojem je doneta odluka da se svim članovima dinastije oduzmu nemačke plemićke titule. Zajedno s titulama trebalo je promeniti i nemačko ime kraljevske dinastije. Tako su svi muški potomci kraljice Viktorije postali članovi dinastije Vindzor, a njihove nemačke plemićke titule preko noći su zamenjene starim engleskim titulama grofova i vojvoda.
Zanimljiva je činjenica da su tri glavna vladara zaraćenih zemalja tokom Prvog svetskog rata bili ili Viktorijini unuci ili oženjeni njenim unukama. Tako je, primera radi, nemački car Vilhem II ratovao protiv svog rođaka, britanskog kralja Džordža V.
Ruski car Nikolaj II Romanov oženio je Vilhemovu i Džordžovu sestričinu, Viktorijinu unuku Aleksandru. On i nemački car bili su jako dobri do izbijanja rata, čak su se oslovljavali i s "Niki" i "Vili".
Bolesti
Prvi zabeleženi slučaj hemofilije u porodici bio je kod princa Leopolda, četvrtog deteta kraljice Viktorije. Raniji slučajevi bolesti nisu poznati, no pretpostavlja se da je do mutacije došlo kod kraljičinog oca, Edvarda Augustusa, vojvode od Kenta. Kraljica Viktorija je prvi poznati član kraljevske porodice koja je nosilac hemofilije. Isto je važilo i za njene dve kćeri, a brakom su hemofiliju prenele na nemačku, rusku i špansku kraljevsku porodicu.
Hemofilija je imala značajnu ulogu u dvorskim krugovima Evrope u 19. i 20. veku. Kraljica Viktorija, koju nazivaju i "bakom Evrope", imala je mutaciju na X hromozu koja je uzrokovala nedostatak tzv. faktora IX i sprečio normalno zgrušavanje krvi. No, njenu muški potomci su oboleli od te bolesti, a ćerke i unuke prenosile su defektni X hromozom.
Najpoznatiji primer bila je unuka kraljice Viktorije – carica Aleksandra. Bila je supruga ruskog cara Nikolaja II. Nakon rođenja četiri kćeri, peto dete bio je sin Aleksej. Kasnije su počeli problemi pa se otkrilo da dečak boluje od hemofilije.
Da nije bilo bolesti, ne bi bilo ni Raspućina
U to vreme nije bilo leka za bolest, ali se znalo da se prenosi po ženskoj liniji. Stoga je carica Aleksandra bila vrlo potištena i nesrećna, okrenula se pravoslavnoj veri i misticima, među kojima je bio i Raspućin. Smatra se da je preko carice imao određeni uticaj na imperijalnu politiku Rusije, pa je ubijen 1916. godine.
Rođenje carevića i njegov kratki život koindiciraju s vrlo burnim razdobljem ruske istorije, a vrlo je moguće da su neke carske odluke, koje su dolazile od strane cara Nikole, bile podstaknute upravo bolešću sina jedinca i prestolonaslednika, kako bi se osiguralo nasledstvo carske krune.
(Kurir.rs/Story.hr/T.B.)
NE PROPUSTITE
Bonus video:
