Ova kolumna će biti napisana na crnogorskom, a ne na srpskom jeziku, koji je, srećom, što se tiče sintakse i semantike, potpuno identičan crnogorskom jeziku, pa će čitaoci razumijeti ovu kolumnu bez problema. Razlog zašto ćemo ovu kolumnu pisati na crnogorskom je što je ona posvećena Crnoj Gori i istorijskom trenutku koji se tamo desio, pa da ne ispadne na neko nešto tupi iz Beograda Crnoj Gori na srpskom jeziku i, ne daj bože, posrbljuje je, već ćemo svoje mišljenje o posljednjim istorijskim događajima u donedavno milo(vo)j Gori Crnoj napisati na crnogorskoj ijekavici, da bi nas oni koji ovo čitaju u tom najljepšem biseru Mediterana dobro shvatili i da bi im bilo toplo oko srca.
Dakle, 20. vijek se u Crnoj Gori konačno završio porazom Mila Ðukanovića na predsjedničkim izborima u nedjelju. Prije toga je sa scene otišao drugi ključni čovjek poznoga 20. vijeka u Crnoj Gori - mitropolit Amfilohije, te je bez Mila i Amfilohija, da ne ulazimo sada ovdje u njihov višedecenijski toplo-hladan odnos koji je konačno završio polivanjem hladnom vodom ovoga prvoga od strane drugoga, Crna Gora konačno zakoračila u 21. vijek. U posljednjem činu 20. vijeka u Crnoj Gori, drugom krugu predsjedničkih izbora, na kojima je više izgubio Ðukanović nego što je pobijedio Milatović, jer su Ðukanovića u drugom krugu možda jednako mogli pobijediti i Mandić i Bečić, jer mu je očigledno bilo vrijeme da ide, desilo se ono očekivano - jedna epoha je smijenila drugu, jer su se konačno završile produžene „devedesete“ koje su se u Crnoj Gori protegle maltene sve do sredine treće decenije 21. vijeka.
Da budemo pošteni, nisu te devedesete u Crnoj nam Gori bile ono što su bile u drugim republikama gdje se nemilo pucalo, te valja pošteno reći da je Crna Gora, bez obzira na to da li je u njoj bio glavni Milo ili Momir, tokom ratova bila, uz ipak rijetke nemile incidente, uglavnom sigurna kuća za desetine hiljada izbjeglica iz drugih republika bivše Jugoslavije. Da budemo pošteni i prema Ðukanoviću, koji se često nazivao „posljednjim evropskim diktatorom“, a koji je najprije izgubio parlamentarne izbore 2020. i to pošteno priznao, da bi potom u nedjelju izgubio i predsjedničke izbore i to pošteno priznao, što diktatori uopšte ne rade, jer oni uopšte i ne organizuju izbore na kojima mogu da izgube. Stoga se o Milu i njegove tri decenije na vlasti može reći dosta toga, ali se ipak ne može reći da je bio diktator i da je bio sklon etničkim čišćenjima, jer su mu obraz na ovim izborima u nedjelju upravo spasle manjine.
No, Milo je uradio jednu glupu stvar koja ga je konačno koštala vlasti - u klasičnoj anahronoj borbi je zaratio s Crkvom i pomenutim Amfilohijem, otvarajući besmislen dvadesetovijekovni front, umjesto da vodi Crnu Goru u 21. vijek.
Postoje narodi koji su se, poput Rusa i Ukrajinaca, zaglavili u 20. vijeku, te i dalje rješavaju probleme iz tog vijeka, a postoje i narodi poput npr. Kineza i Amerikanaca, i na istoku i na zapadu, koji su ušli u 21. vijek i prije nego što je on počeo, još onda kada smo mi bili zaglavljeni u devedesetima.
Porazom Mila Ðukanovića, stekli su se uslovi da Crna Gora konačno izađe iz devedesetih i uđe u 21. vijek, što će dati podsticaj čitavom Balkanu da se i drugdje ostave problemi devedesetih iza sebe i da čitav region uđe u 21. vijek.
NE PROPUSTITE
