To nije uspela da popravi ni situacija nakon 1918. godine, kada se veliki broj Mađara našao u zemlji čija prestonica je Beograd. Jasno je da su Mađari koji su se nakon Trijanonskog sporazuma našli van mađarske nacionalne države bili ogorčeni tom činjenicom i da su jedva čekali priliku da se vrate pod okrilje zvanične Budimpešte, što se moglo videti u slučaju Vojvodine i Erdelja 1942. godine u vreme pronacističke vlasti Mikloša Hortija, ali je i činjenica da zvanični Beograd nikada nije hteo (ili mogao) da razvije strategiju pune integracije Mađara u srpski državni, pa i nacionalni okvir. Zato danas imamo sve veći broj mladih Mađara u Vojvodini koji slabo govore srpski jezik i koji, nažalost, jedva čekaju da se pomoću mađarskog pasoša domognu bilo Mađarske bilo neke druge zemlje članice Evropske unije.
Danas možemo sa sigurnošću reći da Srbija i Mađarska, odnosno Srbi i Mađari u celini, beleže najbolje odnose u svojoj dugoj istoriji deljenja prostora oko Save i Dunava koja je bila ispunjena više sukobima negoli savezništvima. Sve je počelo 2013. godine, kada je tadašnji predsednik Mađarske Janoš Ader prilikom zvanične posete Narodnoj skupštini Republike Srbije uputio izvinjenje srpskom narodu za zločine koje su pojedini Mađari počinili nad njima, te izrazio nadu da će nove generacije Srba i Mađara zakopati ratne sekire i okrenuti se saradnji i prosperitetu. Odlični lični odnosi između predsednika Srbije Aleksandra Vučića i mađarskog premijera Viktora Orbana, ali i njihove slične strateške vizije budućnosti ovog dela Evrope, pogodovali su da se tokom proteklih desetak godina stvari uistinu razvijaju u skladu sa željama Adera. Tako je danas Mađarska zemlja koja od Evropske unije zahteva da primi Srbiju bez ikakvih novih uslovljavanja, zemlja koja sa Srbijom radi na zajedničkoj energetskoj budućnosti, te koja podržava srpsko rukovodstvo i srpski narod u Republici Srpskoj da sačuvaju svoja prava unutar Bosne i Hercegovine.
Evidentno je da se Mađarska, vrlo pedantno i strateški, na velika vrata vraća na prostor Balkana, vođena osećajem snažnog nacionalnog ponosa i istorijskog sećanja da je ona vekovima unazad, uz izuzetak druge polovine 20. veka, zaista krojila sudbinu onih južno od Save i Dunava. Svima je poznato da je Mađarska primila odbeglog makedonskog predsednika Nikolu Gruevskog, ali malo ljudi primećuje koliko je Mađarska nakon toga snažno prodrla u severnomakedonsko tržište nekretnina, telekomunikacija itd. U Srbiji i Hrvatskoj ne samo da je Mađarska investirala u fudbalske klubove TSC Bačka Topola i NK Osijek već je i preuzela upravljanje nad „Energotehnikom - Južna Bačka“ i hrvatskom naftnom kompanijom INA. Posebno je zanimljiv mađarski uticaj na dešavanja u Bosni i Hercegovini. Viktor Orban ne samo da politički podržava predsednika Republike Srpske Milorada Dodika već su nedavno mađarski specijalci bili spremni da zaštite istog od eventualnog hapšenja. Levant Mađar, zamenik mađarskog ministra spoljnih poslova, nedavno je u Banjaluci poručio da će Mađarska intervenisati u slučaju sukoba u BiH i da su prošla vremena kada je ova zemlja bila pasivni posmatrač dešavanja na postjugoslovenskom prostoru kao što je to bio slučaj 1990-ih. Za razliku od Srbije, za koju je Orban rekao da od nje i Srba zavisi i opstanak Mađarske i Mađara, njegovi pogledi na Hrvatsku su potpuno drugačiji. U svojim revizionističkim nastupima, Orban sve manje pominje Bačku, a sve više primorje, sa akcentom na luci Rijeci, koje je Mađarima nepravedno oteto nakon Prvog svetskog rata. Jedno je sigurno, u predstojećim turbulentnim geopolitičkim dešavanjima na evropskom kontinentu nemojmo imati nikakve sumnje da će Mađarska, sa svojom imperijalnom svešću i nacionalnim poletom, tražiti svoje „mesto pod suncem“.
