Kada je Regionalna akademija za razvoj demokratije, regionalna inicijativa čija sam jedna od osnivačica, u maju prošle godine u okviru projekta „Regionalna agenda 2030“ među četiri stotine preporuka za donosioce odluka u regionu i međunarodnoj zajednici predložila i uvođenje personalnih sankcija za one koji destabilizuju region, ugrožavaju mir, šire mržnju i sukobe, podrivaju demokratiju i urušavaju vladavinu prava u zemljama zapadnog Balkana, mnogi su govorili da je to nemoguće, nerealno i neizvodljivo. Ovih dana se pokazalo da to jeste realni scenario, a mnogi su se, bez obzira na to što tvrde, zabrinuli za svoj status, imovinu, bankovne račune i nekretnine.
I dok se već nedeljama priča o uvođenju sankcija Rusiji, u poslednje vreme i eventualnim sankcijama koje bi Evropska unija mogla da uvede Srbiji ukoliko Srbija ne uvede sankcije Rusiji, pre nekoliko dana su nas pomalo iznenadile i one druge, personalne sankcije, koje su Sjedinjene Američke Države i Velika Britanija uvele pojedinim političarima i zvaničnicima u regionu. Najpre, sankcije koje je Velika Britanija uvela članu Predsedništva BiH Miloradu Dodiku i predsednici Republike Srpske Željki Cvijanović zbog, kako je obrazloženo, njihovih pokušaja da potkopaju legitimitet i funkcionalnost države Bosne i Hercegovine. Dodik je s podsmehom komentarisao sankcije rekavši da ga ne zanimaju, baš kao što s podsmehom i nipodaštavanjem govori o državi u čijem predsedništvu sedi i kojoj nanosi štetu na dnevnom nivou, negirajući njene institucije, zakone, pa čak i samo njeno postojanje. Neko je u šali prokomentarisao izjavu da ga ne dotiču sankcije koje mu je uvela Velika Britanija, upitavši da li bi tako bilo da mu sankcije uvede i grad Novi Sad, aludirajući na ogromnu imovinu koju, navodno, ima u Novom Sadu, ali to je priča za posebnu kolumnu.
Nakon toga su Sjedinjene Američke Države uvele personalne sankcije delegatu u Domu naroda Parlamenta Bosne i Hercegovine Asimu Sarajliću i bivšoj glavnoj tužiteljici Tužilaštva Bosne i Hercegovine Gordani Tadić, ovoga puta zbog koruptivnih aktivnosti. Tako su se oni pridružili Miloradu Dodiku, koji se već nalazio na crnoj listi Sjedinjenih Američkih Država, Alternativnoj televiziji iz Banjaluke i Mirsadu Kukiću, predsedniku Partije demokratske akcije. Personalne sankcije nisu zaobišle ni pojedince iz Crne Gore i Severne Makedonije, pa su se tako na spisku onih kojima je zbog zloupotrebe položaja i koruptivnih aktivnosti zabranjen ulaz na teritoriju Sjedinjenih Američkih Država i zamrznuta imovina u toj zemlji našli i bivši predsednik državne zajednice Srbije i Crne Gore Svetozar Marović i bivši makedonski premijer Nikola Gruevski.
Srbija i njeni funkcioneri još uvek se ne pominju na spiskovima nepoželjnih u Velikoj Britaniji i Sjedinjenim Američkim Državama. Šuška se da Zapad preferira jedne u odnosu na druge, što je posebno interesantno u vezi s formiranjem nove vlade u Srbiji, ali ništa više od toga, bar za sada, nismo imali prilike da vidimo. Jedno je sigurno - personalne sankcije delotvornije su od onih grupnih, nametnutih zemljama, a „udaranje po džepu“ je jedini jezik koji mnogi razumeju.
