Jedan dan mogu snimati molitvu ljudi u džamiji, a već drugi - sukobe militanata. Ali neizbežno dođe i trenutak kada ih koordinate vode na scenu krvoprolića.
Za Abu Hajera, ta lokacija se nalazila dva sata vožnje od Rake, glavnog grada kalifata. Tamo je otkrio da je jedan od desetak snimatelja koji su poslani kako bi snimali poslednje trenutke života više od 160 sirijskih vojnika, koji su zarobljeni 2014. godine.
"Držao samo svoju Canon kameru dok su vojnike skinuli u donji veš, naterali ih na marš u pustinju, prislili da kleknu i masakrirali automatskim oružjem", priseća se Abu, čiji je Islamska država ubrzo raširila putem društvenih mreža.Abu Hajer, koji se danas nalazi u zatvoru u Maroku, jedan je od desetak begunaca iz Islamske države koji su tamo zarobljeni, a učestvovali su u stvaranju propagandnih materijala za ovu terorističku organizaciju.
Snimateljske ekipe svakodnevno idu na teren i snimaju često uznemirujuće sadržaje koji su tako precizno razrađeni da gledaocii nikad ne bi u to posumnjali kada gledaju montirani sadržaj. Kad je Abu snimao smaknuća sirijskih vojnika, nisu mu smetala sama ubistva koliko činjenica da su muškarci bili maltene goli. Za vreme odrubljivanja glava nije želeo da snima sam čin jer mu se protivio. Ali nije smeo da odbije taj posao jer se bojao da bi ga čekala sudbina nalik onima koje je upravo dokumentovao.
U samo snimanje se ulaže mnogo napora. Snimatelji se postavljaju na različite pozicije, kako bi mogli snimati smaknuća iz različitih uglova, dok se krajnji čin priprema do najsitnijih detalja a ubistvo se događa tek u trenutku kad snimatelji daju znak krvnicima, pa cela mučenička procedura može trajati satima. Kamere, kompjuteri i druga potrebna tehnika redovno dolazi iz Turske, a snimatelji nakon odrađenog zadatka snimke prebacuju na laptop, pa usb kojeg zatim ostavljaju na prethodno naznačenim mestima. Nikada se ne sreću sa montažerima i producentima, a jako se pazi da svi ostanu razdvojeni, iako je više ljudi povrdilo da je visoko u lancu jedan Amerikanac, kojeg ne mogu imenovati.
"Tu je cela vojska medijskog osoblja", kaže Abu Abdulah al-Maghribi, drugi begunac koji se kotirao visoko među snagama sigurnosti, ali je bio uključeni i u rad s propagandnim ekipama.
"Ljudi u medijima su važniji od vojnika", izjavio je on i dodao: "Imaju veće plate i bolja kola. Imaju moć da podstaknu one koji su već unutra da se bore, ali i namame nove borce u Islamsku državu".
Da je to zaista slučaj, svedoči i Abu Hajer. Ovaj Marokanac u srednjim tridesetim godinama bivši je forumaš koji je iz siromašnog sela bez vode sa suprugom i decom otišao u Islamsku državu u kojoj je brzo pozvan da pređe u medije. Prvo je dva meseca prolazio osnovni vojni trening, pre nego je započeo sa posebnom jednomesečnom obukom za medijske radnike. U sklopu programa je naučio kako da snima, montira i namešta ton uz sliku. Nakon toga je dobio kameru i skupoceni mobilni telefon pa je upućen jedinicu za medije. Tamo je njemu i porodici data vila sa vrtom, skupocen automobil i plata od 700 dolara (vojnici dobijaju 100 dolara), uz dodatni novac samo za hranu, odeću i opremu. Takođe je bio oslobođen plaćanja poreza, pa nije ni čudo što se brzo navikao na novi život.
Abu Hajer tvrdi da se susreo samo sa jednim taocem sa zapada - Džonom Kantlieom, britanskim ratnim izveštačem koji je otet u Siriji još 2012. godine, a za svoje tamničare je morao da snimi niz reportaža u kojima kalifat uzdiže u nebesa, dok se izruguje zapadnim vladama.
"To izgleda kao veliki bioskop", kaže 23-godišnji Abu Houraira al-Maghibri, koji tvrdi da se najčešće prikazuje svakodnevica, vojska i smaknuća.
Najgori snimci - uključujući one na kojima se odrubljuju glave zapadnih talaca, kao i onu na kojoj je zapaljen jordanski vojni pilot - pokazivani su stalno čak i nakon što bi se publika razišla. Abu Houraira se priseća jednog prikazivanja promo materijala blizu univerziteta u Mosulu, kojem je prisustvovalo oko 160 ljudi, uključujući minimalno 10 žena i 15 dece. Jedan od videa prikazivao je kako Džihadi Džon ubija taoca.
"Deca nisu sklonila pogled - naprotiv ona su bila fascinirana", kaže Abu Houraira i dodaje da je Džihadi Džon, za kojeg se veruje da je poginuo tokom američkog napada, postao idol dece koja su se počela da se oblače poput njega - u crno, sa remenom i malim nožem.
(express.hr)
