Konkurencija između Sjedinjenih Država i Kine mogla bi izgledati manje kao jedan oštar, odlučan sukob između Vašingtona i Pekinga, a više kao niz militarizovanih sukoba u širem kontekstu trgovine i saradnje. Ovo bi više predstavljalo uvažavanje međunarodnog sukoba iz 18. veka, ne videći ratove kao posebno odlučujuće po sebi, već svaki kao korak ka poboljšanju položaja države za sledeći sukob. Kao što je Pol fon Hindenburg rekao o pripajanju baltičkih država Nemačkom carstvu tokom Prvog svetskog rata, „one su mi potrebne za manevrisanje mojim levim krilom u sledećem ratu.
Ideja da se dugoročno nadmetanje velikih sila mora završiti u jednom odlučujućem sukobu je novija i pogrešna. Činilo se da je Prvi svetski rat presudno završio tako što je eliminisao dve centralne sile, doveo do promene režima u drugoj i doveo do novog međunarodnog rešenja, ali naravno, nemačke ambicije nisu bile umanjene. Drugi svetski rat je odlučno okončao ekspanzionističke aspiracije Njemačke, Japana i Italije, zamenivši postojeće autoritarne vlade demokratskim sistemima (barem u Japanu, Italiji i većim delom Nemačke), i učinio reprizu rata izuzetno teškom. Međutim, i Prvi i Drugi svetski rat bili su praćeni dugim periodima nereda, građanskog rata i malih sukoba čak i nakon što je oružje primarnih boraca utihnulo.
Tokom Hladnog rata nije se mnogo razmišljalo o mogućnosti višestrukih, ponavljajućih ratova između Sjedinjenih Država i Sovjetskog Saveza, uglavnom zbog uverenja da će nuklearno oružje doći u igru i verovatno uništiti oba borca, ako ne i ceo svet. U isto vreme, oštro sukobljena ideološka priroda boraca navela je mnoge na pomisao da će se američko-sovetska borba rešiti brzo i odlučno, a pobednička ideologija će vladati.
Ali situacija sa Kinom i Sjedinjenim Državama je drugačija. Iako Vašington i Peking imaju oštre ideološke razlike, nijedan ne stavlja veliku težinu na ideju da može srušiti druge. Svaki od njih može naneti ozbiljnu štetu vojnim snagama neprijatelja, ali je malo verovatno da će naneti mnogo uništenja industrijskim i ekonomskim temeljima vojne moći drugog. Oružje koje je uništeno ili potrošeno može se obnoviti, brzo u slučaju krstarećih projektila i polako u slučaju nosača aviona.
Sporovi koji bi mogli potaknuti sukob imaju sličan neodlučan potencijal. Poraz SAD od kineske invazije na Tajvan očigledno neće rešiti pitanje Tajvana u kineskom umu, a sasvim verovatno neće čak ni uznemiriti moć kineske komunističke partije nad kontinentalnom Kinom. Sasvim je moguće zamisliti da bi Sjedinjene Države i Kina mogle voditi kratak, oštar rat oko Tajvana, obnoviti relativno normalne političke i komercijalne odnose, a zatim voditi još jedan kratak, oštar rat oko Tajvana.
Čak i da je Kina pobedila u takvom sukobu, fundamentalna pitanja koja dele Vašington i Peking ne bi nestala. Iako je regionalna reakcija na uspešno kinesko osvajanje Tajvana zavisna od konteksta i teška za predviđanje, zemlje poput Vijetnama, Japana i Južne Koreje možda će pokušati da se čvršće vežu za američku vojsku, odmah stvarajući uslove za budući sukob.
Svaki zamislivi vojni sukob u zapadnom Pacifiku bio bi katastrofalno razoran, ne samo za pozorišta sukoba, već i za finansijske i trgovačke mreže koje su se razvile između Azije i Severne Amerike. Ali treba voditi računa o ideji da će Kina i Sjedinjene Države voditi samo jedan rat. Nadajmo se da se neće boriti ni sa kim. Ako se bore protiv jednog, verovatno će se boriti više.
Kurir.rs/19fortifajv
NE PROPUSTITE
