Na Beogradskom hipodromu kraj Careve ćuprije su bili kralj Aleksandar Karađorđević, knez Pavle, Josip Broz Tito, Aleksandar Ranković, Zoran Đinđić, od stranaca legendarni šahisti Bobi Fišer i Boris Spaski, dugogodišnji predsednik Međunarodnog olimpijskog komiteta (MOK) Huan Antonio Samaran...
Međutim, u vreme "devedesetih" na najstarijem sportskom objektu u Beogradu na počasnoj tribini su mogli da se vide i Željko Ražnatović Arkan (jednom je zamoljen da smiri pobunu džokeja, drugi put je njegov galoper Gordon dobio trku jer su navodno jahači ostalih konja morali da puluju svoja grla, odnosno da ih zadržavaju), a jedan od njegovih najpoverljivijih ljudi Marko Pejić Peja je bio kum jednom od prvih velikih privatnih vlasnika Goranu Iliću Gomi, a i blizak prijatelj sa Petrom Ćirovićem, koji je još uvek aktivan kao radni džokej i trener u Drezdenu.
Po mnogima, prvi pravi bos beogradskog podzemlja i veliki Jugosloven Darko Ašanin koji se za života hvalio da je "profesionalni kockar", voleo je sa velikim društvom da posmatra trke na beogradskom pesku sa terase nekada elitnog restorana, koji je odavno potpuno zapušten i uništen. Jednom je Ašanin upravo na tom mestu, spletom okolnosti, postao akter velikog incidenta, pa je sutradan kod njega morao da dođe tadašnji direktor hipodroma Dragoslav Ražnatović, koji je mnogo godina docnije priznao da je "Ašanin bio više nego korektan sagovornik". Ašanin je u mladosti bio bokser, prvak nemačke pokrajine Vestfalije, u Esenu je bio organizator ilegalnih kockarnica, a zanimljivo da mu je kuća bila u sremskom selu Krnješevcima.
Kraj Carave ćuprije su neretko viđani i "naši Amerikanci" Boško Radonjić i Nikola Kavaja, iako ih konji i trke nisu mnogo zanimali, dok je svakako nezaobilazni lik "višestruki špijun" Čedomir Mihajlović, čuveni "Čeda Amerikanac", čija je tragična sudbina i dalje obavijena velom misterije. Iz "tog sveta" najveći uspeh je ostvario Surčinac Ljubiša Buha Čume, čija je omica Šakira Boma (drugo je ime štale izvedeno od početnih slova Buhine dece), koju je jahao počivši Darko Filipović Pilke odnela pobedu u derbiju 2006. godine. Iz Surčina je dva pobednika derbija (Gilgameš 1999, omica Baletik 2008) imao i Dragoljub Marković, vlasnik najveće privatne ergele na zapadnom Balkanu.
Na evropskim hipodromima, "najpoznatije face" sa ovdašnjih prostora su bili Stevica Marković i pogotovo Dragan Joksović Jokso. Marković se, kao žestoki momak sa beogradskog asfalta, šezdesetih godina prošlog veka otisnuo u Pariz kao telehranitelj slavnog glumca Alena Delona. U Gradu svetlosti je i ubijen, a njegovo telo bačeno na smetlište kod Pariza, što je stvorilo međunarodnu aferu o kojoj se decenijama posle pričalo i pisalo. Marković je sve što je imao izgubio na čuvenim pariskim hipodromima "Lonšan" (galop) i "Vansen" (kas). Veliki reporter, ali i strastveni konjar Dušan Savković, u trilogiji "Gorila" i romanu "Zagrljaj Pariza", najlepše od svih dočarao je Markovićevu neodoljivu pošast za klađenjem na trke konja.
Elitni evropski hipodrom za kasački sport "Solvala" u Stokholmu je bio praktično drugi dom gorostasnog Crnogorca Dragana Joksovića, koji će na tom voljenom, ali ujedno po njega i ukletom mestu, skončati dok je čekao da uplati tikete na kladionici. Tamo je jednom čak ugostio i kompletnu boksersku reprezentaciju Jugoslavije.
Dragan Joksović Jokso ubijen je 4. februara 1998. godine u foajeu stokholmskog hipodroma "Solvala". Dvadesetogodišnji Finac Jan Raninen, unajmljeni narkoman, "overio" ga je s dva metka u glavu.
Joksović, najveći autoritet skandinavskog podzemlja, za života je bio jedan od najboljih prijatelja Željka Ražnatovića Arkana. Smrt nerazdvojnog druga toliko je potresla inače hladnokrvnog Ražnatovića da je, kako navode oni koji su ga poznavali, prvi put u životu pred nekim pustio suzu. Joksovića su na "Solvali" švedski novinari zvali "Big Jokso", a neki tvrde da su ga viđali i u društvu švedskog kralja Gustava! Dakle, konjske trke mogu jednako da privlače i kraljeve i gangstere, naravno iz sasvim različitih pobuda.
Kurir sport/ Lazar Delić
NE PROPUSTITE
