Evropski narodi su Srbima pripisali epitet “kraljeubice”, a može se slobodno reći da u ovoj karakteristici i ima dosta istine, jer ukoliko se izuzme knez Milan Obrenović, koji je vladao svega 28 dana, nijedan srpski vladar nije rođen u svojoj otadžbini, u njoj se školovao i preminuo prirodnom smrću na prestolu koji mu je dodeljen.
Od 1817. do 1934. godine ubijena su tri srpska i jedan jugoslovenski kralj. S prestola su proterani ili abdicirali u skoro isto vreme Karađorđe (1813), knez Miloš (1839), knez Mihailo (1842), knez Aleksandar (1858), kralj Milan (1889) i kralj Petar II (1941).
Vožd Đorđe Petrović Karađorđe, obnovitelj srpske države, junak koji je poveo Prvi srpski ustanak i srpsku vojsku u borbu sa vekovnim neprijateljem ubijen je 1817. kod Velike Plane, po nalogu kneza Miloša Obrenovića. Ubistvo je izvršio Nikola Novaković, a organizator je bio, ni manje ni više, nego kum vožda Karađorđa, Vujica Vulićević.
I dok je na Karađorđa krenuo kum, kneza Mihaila Obrenovića su ubila četvorica braće Radovanović, na inicijativu prognane dinastije Karađorđević, pa je tako istragom i utvrđeno da je Aleksandar Karađorđević bio umešan u osmišljavanje ubistva.
I Karađorđevići i Obrenovići su kroz istoriju imali krvavi vladarski presto. Treba se setiti i da je na kralja Milana Obrenovića pokušano nekoliko atentata, a pokušala ga je čak i jedna žena, Ilka Marković, snaja Svetozara Markovića. I dok su na kralja Milana uglavnom pokušani neuspeli atentati, njegov sin Aleksandar Obrenović i njegova supruga Dragica straviučno su ubijeni 11. juna 1903. Njihovo ubistvo je bila posledica kulminirane zavere pojedinih oficira i prpadnika političkih stranaka.
Retki su srpski i jugoslovenski vladari koji su umrli na prestolu, a da nisu ubijeni ili proterani. Ovom, takođe, možemo dodati i nekoliko neostvarenih atentata na vladare, na primer Ivandanjski atentat na gorepomenutog kralja Milana, koji je umalo odsekao Pašićevu glavu (1899).
Da se je politički srpski tron tokom 19. i kasnije 20. veka nastavio svoju krvavu i sumornu tradiciju govore činjenični podaci. Od najpoznatijeg atentata u Marseju na kralja Aleksandra I Karađorđevića, koji se odigrao 9. oktobra 1934. godine, prilikom njegove zvanične posete Francuskoj, ta tradicija se i sa savremenim političarima nastavila.
Atentator na kralja Aleksandra Karađorđevića, Vlado Černozemski, pripadnik Unutrašnje makedonske revolucionarne organizacije, usmrtio je kralja Aleksandra s četiri metka.
Bilo da su želeli dobro ili loše svom narodu, srpske vođe, revolucionari, predsednici i kraljevi su stradali. Tako je, ako se okrenemo novijoj istoriji Zoran Đinđić ubijen 12. marta 2003. ispred zgrade Vlade Republike Srbije.
Ima i onih na koje nije izvršen atentat, ali su svakako poražavajuće završili. Bivši predsednik Srbije i SRJ, Slobodan Milošević, preminuo je 2006. godine u pritvoru Haškog tribunala, a sahranjen je u dvorištu porodične kuće u Požarevcu.
Gorepomenuti, svakako nisu jedini. Ovo je spisak svih srpskih kraljeva, vođa, koji su ubijeni, svrgnuti ili su abdicirali:
- Časlav Klonimirović – ubijen- Jovan Vladimir – ubijen- Veliki Župan Stefan Nemanja – abdicirao- Kralj Stefan Prvovenčan – abdicirao- Kralj Radoslav – svrgnut- Kralj Uroš I – svrgnut- Kralj Dragutin – svrgnut- Kralj Stefan Dečanski – svrgnut i ubijen- Car Dušan – iznenada umro- Car Uroš – po legendi ubijen- Knez Lazar – poginuo- Jovan Nenad – ubijen- Karađorđe – ubijen- Knez Miloš – proteran- Knez Aleksandar Karađorđević – proteran- Knez Mihailo Obrenović – ubijen- Knez Danilo Petrović – ubijen- Kralj Milan Obrenović – proteran- Kralj Aleksandar Obrenović – ubijen- Kralj Petar I Karađorđević – abdicirao- Kralj Nikola Petrović – proteran- Kralj Aleksandar I Karađorđević – ubijen- Kralj Petar II Karađorđević – proteran- General Milan Nedić – ubijen- Premijer Zoran Đinđić – ubijen- Predsednik Slobodan Milošević – svrgnut, umro utamničen u Hagu- Vojislav Koštunica – abdicirao- Boris Tadić – podneo ostavku/skratio mandat
(Telegraf)
