Stefan Prvovenčani se 1228. godine za života odrekao prestola u korist svog najstarijeg sina Radoslava. Međutim, četiri godine kasnije, pod pritiskom srpske vlastele, Radoslav je morao vlast da ustupi mlađem bratu Vladislavu (1234-1243).Radoslav je pobegao u Dubrovnik, a kad se kasnije vratio u Srbiju, prvi srpski arhiepiskop Sava, potonji Sveti Sava, inače Vladislavljev i njegov stric, zamonašio ga je pod imenom Jovan. Sahranjen je u Studenici.
Veze s bugarskim caremVladislav se oženio Beloslavom, ćerkom bugarskog kralja Jovana II Asena, i tako učvrstio svoju vladavinu.A kad je Sava u povratku iz Palestine svratio u Trnovo kod Jovana II Asena, i tu umro, Vladislav je iskoristio svoje rodbinske veze i kraljevski uticaj da posmrtne ostatke svog strica prenese u Srbiju.Još pre nego što je postao kralj, naime dok je još bio samo upravnik jedne oblasti uz Lim, oko 1225. godine Vladislav je podigao manastir Mileševu, i tu je doneo mošti Svetog Save.U vreme njegove vladavine Tatari, odnosno Mongoli, prošli su preko Balkanskog poluostrva, izazvavši najveću pometnju u Bugarskoj. Metež u ovoj carevini uvećao se kad je 1241. Jovan II Asen umro, pa je Bugarska postala tatarski vazal. Ovo je veoma oslabilo ugled kralja Vladislava, pa je on 1243. vlast morao da ustupi polubratu Urošu.Još dvadeset godina ostao je u Srbiji, zadržavši jednu oblast kojom je upravljao. Njegovi sinovi Stefan i Desa nisu imali značajniju ulogu u istoriji. Umro je oko 1269. i sahranjen je u Mileševi.U leto 1990. godine vršena su obimna arheološka iskopavanja u sklopu restauracije manastira. Prilikom raskopavanja manastirskog groblja otkriven je grob Svetog kralja Vladislava. Posle antropološkog pregleda i identifikacije, mošti su predate monasima i sad se nalaze u ćivotu postavljenom u crkvi. Srpska pravoslavna crkva Vladislava proslavlja kao svetitelja 7. oktobra.Jevstatije, iguman HilandaraU životopisu Jevstatijevom zapisano je da je rođen u Župi budimljanskoj. Kao mladić Jevstatije je otišao u manastir Svetog arhanđela Mihaila na Prevlaci kod Kotora, gde je u to doba bilo sedište Eparhije zetske, i zamonašio se. Danilo II u poznatom delu „Životi kraljeva i arhiepiskopa srpskih“ piše da „Jevstatije nikad ne zakasni na bogosluženje, štaviše mnoge najbolje prevazilažaše“.Preko Svete gore otišao je u Palestinu, i tu proveo godine na svetim mestima.Na povratku, opet preko Svete gore, izabran je za igumana Hilandara. Moralne odlike koje su ga krasile preporučile su ga potom saboru Srpske pravoslavne crkve, koji ga je izabrao za episkopa Zetske eparhije, a kad je srpski arhiepiskop Joanikije preminuo, Jevstatije ga je 1279. nasledio na tronu.Crkvom je upravljao narednih sedam godina i svojim uticajem znatno je pomogao uređenju odnosa između braće i kraljeva Dragutina i Milutina, i stabilizovanju političkih prilika u zemlji.Umro je 1286. i sahranjen je u manastiru Žiča, a već 1329. pominje se kao svetac. Njegove čudotvorne mošti u 14. veku bile su prenete u Pećku patrijaršiju, a od 1737. su u Crnoj Reci.
NA FRESKAMA NASLIKAN S PRETHODNICIMAPo fresko slikarstvu Mileševa se ubraja u naše najznačajnije srpske manastire. Vladislav je na jednoj fresci predstavljen sam, a na drugoj sa Svetim Stefanom Nemanjom, Svetim Savom i Svetim Stefanom Prvovenčanim. Njegov lik nalazi se i na fresci Loza Nemanjića u Dečanima, u Pećkoj patrijaršiji i u Orahovici.
