Bitka na Košarama vođena je od 9. aprila do 14. juna 1999. godine u oblasti graničnog prelaza Rasa Košares, na granici SR Jugoslavije i Albanije, gde su snage OVK, potpomognute regularnom vojskom Albanije i NATO avijacijom, napale pripadnike Vojske Jugoslavije da bi izvršile kopnenu invazije na Kosovo i presekle komunikacije jedinica VJ u Đakovici i u Prizrenu.
Posle teških borbi, Vojska Jugoslavije je uspela da porazi napadače i spreči njihov prolazak.
Bitka za Košare je formalno završena 14. juna 1999. godine, kada se Vojska Jugoslavije povukla s Košara na osnovu Kumanovskog sporazuma sa snagama KFOR-a.
Potpukovnik Vidoje Kovačević sada je u penziji, a 1999. godine bio je ratni načelnik Štaba 63. padobranske brigade i neposredni učesnik borbenih dejstava na prostoru Kosova i Metohije u kojima je bio ranjen.
Vidoje Kovačević je ispunio svoj vojni zadatak i sačuvao bedem otadžbine, za to je dao svoje oko. Danas svoje srce daje ratnim vetarnima i bivšim pripadnicima slavne i herojske 63. padobranska brigada koja je danas simbol otpora NATO agresiji.
Potpukovnik u penziji gostovao je u emisiji Crna hronika gde je ispričao svoju priču.
Nakon završene vojne akademije radio je u školi za rezervne oficire u Bileću kao komandir pitomačkog voda.
- Početkom 1990. godine komanda ratnog vazduhoplovstva i protiv vazdušne odbrane raspisuje konkurs za prijem podoficira i oficira u padobransku brigadu. Već 1991. godine dolazi do previranja u SFRJ i secesije Republike Slovenije. Padobranska brigada je tada upućena na teritoriju Republike Slovenije u reon aerodroma Cerklje sa ciljem da zaštiti ljudstvo u opkoljenim garnizonima jer je na teritoriji Slovenije u to vreme bilo jako puno borbenih aviona - rekao je Kovačević i dodao:
- Nikada neću zaboraviti da sam tada u jedinici kojoj sam ja komandovao imao vojnika poreklom iz Republike Slovenije koji su bili ljuti i besni na rukovodstvo Slovenije. Zbog toga oni su išli ispred nas i borili se protiv teritorijalne odbrane Slovenije. Školovali smo se da se borimo protiv neprijatelja spolja, a onda dolaziš u situaciju da moraš otvarati vatru na ljude koji su do juče delili hleb sa tobom. Napad je krenuo noću i tresli smo se. Međutim, kada je krenula ta borba i čim je ispaljen prvi metak nestala je trema jer znate da radite ispravnu stvar.
U maju 1990. godine na područje Hrvatske dolazi na vlast HDZ. Partija Franja Tuđmana koja je imala antisrpski karakter. Već 2. maja po ugledu na nacističku Nemačku i maltretiranje Jevreja, u Zadru se održava kristalna noć kada stotine Hrvata autobusima ulazi u Zadar, pali lokale i maltretira Srbe.
Negde je Zadar okarakterisan kao uporište najtežih borbi Jugoslovesnke narodne armije (JNA) sa Hrvatskom vojskom (HV). U januaru 1992. godine Kovačević stiže u Zadar.
- U Hrvatskoj se tada dešava progon Srba i uništavanje srpske imovine kao i ubistvo Srba. Zadar jeste bio jedan od epicentara ustavštva. Kada sam došao vodile su se borbe sa ekstremne borbe sa izuzetno drogiranim pripadnicima HDZ-ovih oružanih snaga. Borbe su bile neposredne. Nismo im ni u jednom trenutku dozvolili da ruše imovinu u tom trenutku veoma strateški bitnog aerodroma Zemunik kod Zadra. Sa ponosom mogu da kažem da smo mi taj zadatak izvršili do kraja odnosno dok pretpostavljena komanada po odluci aerodrom nije predala vojisci Republike Srpske Krajine (RSK) - rekao je Kovačević.
Već u januaru 1993. godine Kovačević i njegova brigada su na ratištu u BiH.
- Poznata je činjenica da iz zaštićene enklave Srebrenice muslimanske snage na pravoslavni Božić 7. januara 1993. godine velika zverstva rade nad srpskim stanovništvom u okolnim selima. Toliko su se ubezobrazili da su maltene došli na obalu Drine i snajperom su uznemiravali i ometali normalno funkcionisanje građana u reonu Bajine Bašte, Ljubovije i celog tog poteza oko Drine - rekao je Kovačević, pa nastavio:
- Padobranska brigada tada već u sastavu legendarnog korpusa specijalnih jedinica dobija zadatak da zajedno sa bratskom 72. specijalnom brigadom i gardijskom motorizovanom brigadom krene u potiskivanje muslimanskih snage sa obale Drine. Jedna žena nas je čamcima sa punom ratnom opremom noću prebacivala preko Drine u reonu selo Fakovići. Za tu noć smo izašli na vrh planine visine 1200 metara. Tada smo zauzeli položaje da kompletnu 28. diviziju muslimanske vojske potisnemo. Mi smo faktički te godine njih sabili u sam grad Srebrenicu.
- Tada sam imao priliku da prvi put sretnem legendarnog srpskog heroja Ratka Mladića koji je došao da nas obiđe i da smernice. General Mladić je uzeo pušku i bukvalno išao ispred nas da mi nismo mogli da ga sustignemo onako kako bi trebalo. To je bila nenormalno velika snaga i želja u tom čoveku da se srpski narod oslobodi već uveliko nadošlog fašizma iz Drugog svetskog rata - rekao je.
- Slike na koje smo mi nailazili nisu ni za četri oka, a ne za televiziju. Tužno je kada vidite rasporenu srpskinju nabijenu na kolac. Malog dečaka kome su pobili celu porodicu. Lokalno stanovništvo je bilo tu sa nama jer su poznavali teren. Pokazivali su nam kako da priđemo da bi imali bolje položaje u odnosu na muslimanske snage. Ja ne mogu da shvatim svet koji su bili na tom prostoru i vedeli sve to - rekao je Kovačević.
Nakon operacije Hrvatske vosjke "Bljesak", Kovačević i njegova jedinica dobija zadatak da sačuva Baranju odnosno da sačuva srbe u Baranji.
- Zadaci su bili da se sačuva civilno stanovništvo i imovina. Sprečavali smo upadanje Hrvatske vojske iz grada Osjeka preko reke Drave. Zadatak je izvršen onako kako je dobijen, krajnje profesionalno. Iako je bilo direktnih okršaja sa Hrvatskom vojskom nismo imali gubitaka - istakao je.
Nakon završenog građanskog rata na prostoru bivše Jugoslavije, Kovačević je imao samo 2 godine, uslovno rečeno, mirnog vojničkog života. 1996. i 1997. godinu provodi na Vojnoj akademiji u Beogradu. Već 1998. godine upućen je na KiM.
- Te 2 godine su ostale u lepom sećanju. Tada si mogao normalno živeti i više vremena posvetiti sebi i porodici. Krajem 1997. godine UČK, šiptarsko-terorističke snage, bila je na listi terorističkih organizacija SAD. Te 1998. godine te snage se toliko osiljavaju da su izvršili velike zločine nad srpskim i crnogorskom stanovništvu na prostoru KiM-a. Posle propasti Albanske države, ti teroristi su oružje prenosili na prostor KiM-a, mi smo imali uvid u te podatke - rekao je Kovačević.
- Granični 53. i 55. bataljon koji su štitili SRJ prema Albaniji nisu imali dovoljno snage da pokriju taj prostor. Korpus specijalnih jedinica pod komandom Miodraga Panića i generala Ljubiše Stanimirovića 1998. godine dolazi na prostor Junika i daje veliku podršku jedinicama Prištinskog korpusa. Faktički vodimo borbu sa šiptarskim teroristima unutar KiM-a i sprečavamo unos oružja i opreme iz Albanije. Uspeli smo da ih razbijemo i krajem septembra 1998. godine UČK gotovo ne postoji - istakao je.
- Međutim, tada je već došao momenat kada se vrše politički pritisci prema SRJ od strane Međunarodne zajednice. Tada je UČK preimenovan u Oslobodilačku vojsku Kosova. Nažalost, 1998. godine dolazi do rasformiranja Korpusa specijalnih jedinica to su najoperativnije snage koje je u tom trenutku vojska SRJ imala. Znali smo šta nam predstoji i šta nam sprema NATO savez i zato smo sav fokus stavili na obučavanje rezevnog sastava - rekao je.
Kovačević se potom osvrnuo na jednu bitnu činjenicu o kojoj se ne priča.
- Moram još jednu važnu činjenicu da kažem. Pod pritiscima Zapada, na svim važnim objektima, pa i na Niškom aerodromu bili su posmatrači NATO pakta. To nisu bili nikakvi posmatrači, već špijuni koji su uzimali kordinate rasporeda naših objekata i snaga. To je dozvolilo naše tadašnje rukovodstvo - rekao je Kovačević.
Kurir.rs
NE PROPUSTITE
