BEOGRAD - Pesnik, esejista i jedan od vođa demokratske opozicije tokom devedesetih godina Slobodan Rakitić umro je danas u Beogradu u 73. godini, posle kratke i teške bolesti, saopštilo je Udruženje književnika Srbije (UKS).
Rakitić, predsednik UKS od 1994. do 2004, rođen je 1940. u Vlasovu, kraj Raške, a od 1960. je živeo u Beogradu. Diplomirao je na Filološkom fakultetu u Beogradu, na grupi za jugoslovensku i opštu književnost, uređivao je književne časopise "Savremenik", "Raška" i "Književna reč". Od 1973. do 2007. radio je u Zadužbini Ilije M. Kolarca, kao urednik katedre za književnost i jezik.
Od 2005. do smrti bio je predsednik "Srpske književne zadruge".
U vreme jednopartijskog sistema u bivšoj Jugoslaviji Slobodan Rakitić je kao književnik bio angažovan u borbi za poštovanje i zaštitu ljudskih i građanskih prava i sloboda, između ostalog i u okviru Odbora za zaštitu misli i slobode izražavanja (1985-1989).
U prvom višestranačkom sazivu srpskog parlamenta, Rakitić je 1991. i 1992. bio predsednik tada najveće opozicione poslaničke grupe Srpskog pokreta obnove, a potom je izabran za poslanika u Skupštini SRJ, gde je bio predsednik poslaničke grupe Demokratskog pokreta Srbije (DEPOS) 1993. i 1994.
Na osnivačkoj skupštini Saborne narodne stranke, 1995. godine, Slobodan Rakitić je izabran za predsednika. Saborna narodna stranka delovala je u okviru bloka stranaka demokratske opozicije do demokratskih promena u oktobru 2000. godine.
Objavio je, između ostalih, knjige pesama "Svetlosti rukopisa" (1967, dopunjeno izdanje 2009), "Žudnja za jugom" (1981), "Potomak" (1982), "Osnovna zemlja" (1988, dopunjeno izdanje 1989. i 1990), "Tapije u plamenu" (1990, drugo izdanje 1991), "Plamen i rosa" (2010). Napisao je tri knjige eseja "Od Itake do priviđenja" (1985), "Oblici i značenja" (1994), "Bratstvo po Orfeju" (2007) i sastavio zbornike "Poezija romantizma jugoslovenskih naroda" (1978) i "Antologija poezije srpskog romantizma" (2011). Dobitnik je mnogobrojnih književnih nagrada, među kojima su i "Milan Rakić" (1974), "Isidora Sekulić" (1982), "Branko Miljković" (1989), "Laza Kostić" (1995), "Desanka Maksimović" (2002), "Zlatni Orfej" (2010). Sinod Srpske pravoslavne crkve odlikovao ga je 2010. Ordenom Svetog Save drugog stepena.
