"ZA MNOM BRAĆO"! Potpukovnik Veljko Radenović bio je heroj oslobođenja Orahovca - u borbu išao sa insulinom, zvali su ga "Đeneral"
Potpukovnik Veljko Radenović bio je komandant Posebnih jedinica policije u Prizrenu tokom rata na Kosovu i Metohiji. Poznat je po učešću u operaciji oslobođenja Orahovca od terorističke OVK u julu 1998. godine. U narodu je postao poznat kao "Đeneral".
Veljko Radenović je rođen 17. maja 1955. u selu Brežanik kod Peći. Njegova porodica vodi poreklo iz crnogorskog sela Meteh kod Plava, a u Metohiju se doselila posle Drugog svetskog rata. Milicijsku školu je završio u Sremskoj Kamenici, a do 1992. bio je načelnik policijske stanice u selu Sredska kod Prizrena. Imao visok ugled u jugoslovenskoj miliciji. Od februara 1992. bio je komandant Specijalne jedinice MUP SR Jugoslavije, a učestvovao je u ratu u Bosni i Hercegovini na rejonu Višegrad-Foča-Goražde. Početkom septembra 1995. prebačen je u Slavoniju i Baranju na granici sa Hrvatskom, gde je ostao do potpisivanja Dejtonskog mirovnog sporazuma. Proveo je 1996. tri mjeseca u Beogradu, gde je učestvovao u suzbijanju nereda. Među kolegama i podređenima, Radenović je postapo poznat po borbenom pokliču "Za mnom, braćo!".
Tokom sukoba na Kosovu i Metohiji komandovao je Posebnom jedinicom policije u Prizrenu sve do povlačenja vojske i policije u junu 1999. godine. Proslavio se kao komandant srpskih jedinica koje su od 17. do 20. jula 1998. učestvovale u borbama za Orahovac, koji je zauzeo OVK: Albanci su napali Orahovac i susedna sela, zauzeli grad i napravili koridor između snaga OVK u Drenici i albanskim pograničnim oblastima. U napadu je ubijeno oko 60 pripadnika OVK, dva policajca i pet srpskih civila; kidnapovano je 100 ljudi (od toga je 35 oslobođena, 47 ubijeno i sahranjeno u masovnim grobnicama, dok se preostalih 18 vodi kao nestalo).
Albanci su nekoliko dana držali Orahovčane kao taoce. Radenovićevim naporima grad je oslobođen, a teroristi su uništeni. Njegov odred se tri dana probijao kroz Orahovac preko sela Zrze i Bele Crkve, zaobilazeći snage OVK na ulazu u Orahovac, ušavši u grad s druge strane i primoravajući teroriste na povlačenje. Vođstvo OVK posle borbi u Orahovcu je čak raspisalo nagradu za Radenovićevu smrt u iznosu od 500.000 nemačkih maraka. Pored toga, Radenović je učestvovao u operacijama oslobađanja meštana sela Bratotin i Ratkovac koji su bili taoci 12. maja 1998. (evakuisano je više od 50 ljudi), kao i u Maršu mira u decembru 1998, koji se završen u selu Dragobilje.
Kolege i civili su Radenovića visoko cenili kao komandanta jedinice i kao čoveka. Sam Radenović je jednom izbegao smrt nakon što je nepoznati snajperista, gađajući ga u glavu, pogodio kapu. Potpukovnik je rekao da je osetio snažan udarac, kao da je udaren metalnom cevi u glavu, a kapu sa rupom od metka je čuvao kod kuće kao talisman.
Radenović je 20 godina patio od šećerne bolesti: u borbi je uvek sa sobom nosio zalihe insulina i čokolade. U poslednjih sedam godina života, njegovo stanje se značajno pogoršalo - zbog komplikacija, Radenoviću je amputirana noga. Preminuo je 29. septembra 2012. godine u Kruševcu. Sahranjen je na novom groblju u Kruševcu, bez ikakvih državnih počasti.
Grad Kruševac je 24. marta 2022, na dan početka agresije NATO na Srbiju 1999. godine, na Bagdali, otkrio spomenik pokojnom policijskom potpukovniku Veljku Radenoviću, čiji je autor akademski vajar iz Beograda Tomo Komatina.
Velikoj svečanosti prisustvovao je i predsednik Srbije Aleksandar Vučić.
Povodom Dana državnosti Srbije, 15. februara 2022, na Sretenje Gospodnje, predsednik Republike Srbije Aleksandar Vučić uručio je odlikovanja zaslužnim ustanovama, organizacijama i pojedincima. Orden za odbranu i bezbednost prvog stepena, posthumno je dobio policijski potpukovnik Veljko Radenović. Na svečanosti dodele najviših državnih priznanja u Palati Srbija orden je u ime porodice, koja je prisustvovala tom događaju, primio unuk Ilija Radenović.
O velikom heroju ispisane su pesme, a Milan Marković Laka, publicista iz Kruševca, je objavio knjigu "Đeneral Veljko Radenović", čiju recenziju su potpisali general pukovnik policije Obrad Stevanović i istaknuta dramska umetnica Ivana Žigon.
