Džordž je živeo u gradu mlina Alkolu, u kojem su belci i crnci bili razdvojeni železničkom prugom. Porodica je živela u stambenom preduzeću sve dok nisu bili primorani da se presele nakon što je njegov otac, Džordž stariji, otpušten iz lokalnog mlina kada je njegov sin optužen za ubistva dve bele devojčice.
Prema sudskim dokumentima, 24. marta 1944. godine Beti Džun Biniker (11) i Meri Ema Temz (7) vozile su bicikle u delu grada u kojem je živelo crno stanovništvo, tražeći cveće. Kada su ugledale Stinija i njegovu mlađu sestru Ejmi, zastale su i pitale ih gde mogu da pronađu cveće. To je bio poslednji put da su devojčice viđene žive.
Biniker i Temz nisu se vratile kućama tog dana. Zbog njihovog nestanka stotine stanovnika Alkola, uključujući i dečakovog oca Džordža starijeg, krenulo je u potragu za devojčicama. Njihova tela su otkrivena sledećeg jutra u jarku. Lobanje su im bile smrskane.
Istog dana u 14.30 sati patolog A. C. Bozard izvršio je obdukciju obe devojke i utvrdio da je uzrok smrti nastao usled traume primenom grube sile. On je zaključio da su devojčice nekoliko puta udarene u glave predmetom veličine čekića.
Kada su službenici policije okruga Klerendon od svedoka saznali da su Biniker i Temz poslednji put viđene kako razgovaraju sa Stinijem, otišli su do njegove kuće. Tamo su uhapsili dečaka i odveli ga u pritvor, gde su ga u zaključanoj sobi satima ispitivali, bez prisustva svedoka ili advokata. Prema policijskom izveštaju, Stini je priznao da je ubio devojčice, nakon što je propao njegov plan da ima seks sa jednom od njih.
Mesec dana nakon ubistava počelo je suđenje Džorždu Stiniju junioru u sudnici okruga Klerendon, na kojem je advokat odbrane Čarls Plovden, belac, malo šta uradio da odbrani svog klijenta.
Tokom suđenja koje je trajalo dva sata, Plovden nije pozvao svedoke da svedoče niti je predočio ijedan dokaz koji bi doveo u sumnju slučaj tužilaštva.
Najznačajniji dokaz koji je govorio protiv Stinija bilo je njegovo navodno priznanje, ali nije bilo pismenog izveštaja o tome kako je tinejdžer priznao ubistva.
Nakon većanja koje je trajalo 10 minuta, porota, sastavljena od članova bele boje kože, proglasila je dečaka krivim za ubistvo prvog stepena. Istog dana sudija je osudio tinejdžera na smrtnu kaznu električnom stolicom.
Egzekucija tinejdžera
Džordž Stini junior je 16. juna 1944. godine ušao u komoru za pogubljenje u zatvoru Južne Karoline sa Biblijom ispod ramena. Odveli su ga do električne stolice koja je bila veličine za odrasle, na kojoj su ga vezali. Maska koja mu je bila prevelika prekrivala je celo njegovo lice.
Kada su zvaničnici uključili prekidač, 2.400 volti prešlo je kroz Stinijevo telo, zbog čega mu je pala maska. Oči su mu bile široko otvorene i suzne, a iz njegovih usta izlazila je pljuvačka. Taj prizor videli su svi prisutni u sobi za pogubljenje. Nakon još dva trzaja struje, sve je bilo gotovo.
Stini je proglašen mrtvim u 19.30 sati, četiri minuta nakon što je počelo pogubljene i 83 dana nakon ubistva Beti Džun Biniker (11) i Meri Eme Temz.
Presuda promenjena prekasno - posle 70 godina
Žalba na prvostepeno ubistvo Stinija prihvaćena je 2014. godine. Njegovi rođaci tvrdili su da je njegovo priznanje iznuđeno i da ima alibi: bio je sa sestrom Ejmi u vreme ubistava.
Takođe su tvrdili da je muškarac Vilford Džoni Hanter, koji tvrdi da je bio Stinijev cimer u zatvoru, rekao kako je tinejdžer negirao da je ubio devojčice.
Posle godinu dana razmatranja, 17. decembra 2014. godine, sudija Karmen T. Mulen poništio je Stinijevu presudu za ubistvo prvog stepena, navodeći da je njegova kazna bila "okrutna i neobična".
Napisala je da je postojalo "kršenje procesnih prava optuženog zbog proceduralnih prava koje su ometale njegovo krivično gonjenje".
Stinijevi rođaci bili su presrećni kada su saznali da je njihov brat oslobođen nakon 70 godina, ceneći činjenicu da žoveli dovoljno dugo da to dožive.
Međutim, Džordž Stini junior (14) ostaće upamćen u američkoj istoriji kao najmlađa osoba koja je osuđena na smrtnu kaznu elektičnom stolicom.
Stiven King je ovaj slučaj uzeo kao inspiraciju za svoju knjigu "The Green Mile" (Zelena milja) po kojoj je snimljen istoimeni film 1999. godine u kojem glavnu ulogu tumači Tom Henks.
Kurir.rs/Allthatis interesting
NE PROPUSTITE
