U prvom delu pričao je o načinu na koji je rešavao odnose među ključnim igračima i stvarao ambijent za kvalitetan rad i rezultate, a sada se dotakao teme, koja čini se već decenijama muči naš fudbal.
“Posle pobede u Norveškoj, uz fantastičnih 120 minuta, stvoreno je veliko poverenje između selektora i igrača, na polju načina rada. Prihvaćeno je sa puno poverenja, od igrača, ono što se radi”, kratko se, u rekapitulaciji, osvrnuo Tumbaković na oktobar prošle godine.
Nije vredelo – Škoti su mesec dana kasnije slavili u Beogradu. Plasman na EP, prvi cilj u Tumbakovićevom programu, nije realizovan. Dovoljno za konkretnije analize tima – sa stavkama “plus” i “minus” – od septembra 2019. do pojave virusa korona.
“Igrači su profesionalno i bespogovorno izvršavali trenažne obaveze. Vredno su pokušavali da usvoje taktičke zahteve postavljene pred njih i u ogromnom procentu bili motivisani za napredak i igranje u reprezentaciji. U meč sa Ukrajinom ušli su sa dodatnom motivacijom da odigraju na maksimalnom nivou, uz želju da pobede (Tadić i Mitrović)…”
Takmičarski ciklus, u istom periodu, identifikovao je nekoliko bitnih problema. Uz opštepoznate, nezadovoljstva Luke Jovića statusom u reprezentaciji i Nemanje Matića, radom Fudbalskog saveza Srbije, neadekvatna rešenja na poziciji desnog beka, u odsustvu Branislava Ivanovića i veliki broj igrača sličnih ofanzivnih karakteristika, selektor je načeo tematiziranje skrivenog, u suštini mnogo bitnog detalja na kojem je više puta insistirao:
“Pojavio se problem velikog uticaja privatnih trenera na pojedine igrače (Tadić, Mitrović, Lazović, Milivojević, Radonjić…), koji se ispoljavao u težini doziranja opterećenja.”
Nije tajna – grupa fudbalera ranije je napuštala Sportski centar FSS, u Staroj Pazovi. Izgovori u vidu povreda stavili su znak pitanja u razgovorima na temu opšteg ambijenta unutar tima. Pozabavio se Tumbaković i tim problemom konkretno navodeći:
“Pojedini igrači stavljali su lične i interese klubova ispred nacionalnog dresa i reprezentacije Srbije. Ovo se ogledalo u napuštanjima trening kampa za vreme trajanja trenažnog i takmičarskog procesa, pod izgovorima lakših povreda.”
Opšti zastoj zbog kovida-19, uz pojačane aktivnosti na analizi rivala, učvrstio je Tumbakovićevu ideju o sistemu 3-4-2-1, kao najidealnijem u aktuelnom trenutku. Uz potenciranje hrpe problema, većinom prenetih iz prethodnog perioda, delimično uslovljenim i korona virusom, deo vezan za stručnu analizu zaslužuje poseban tretman.
“Potvrdilo se još jednom da Dušan Tadić, Sergej Milinković-Savić i Aleksandar Mitrović, zbog sličnog načina otkrivanja i kretanja, ne mogu da igraju u ovom sistemu zajedno”, poentirao je u izveštaju Tumbaković.
Stručna i laička javnost u Srbiji odavno debatuje i na temu – mogu li Aleksandar Mitrović i Luka Jović zajedno da igraju u napadu. U Tumbakovićevoj eri, “orlovi” su u pod teretom “opšte ofanzive” na Škote i protiv Rusije, u završnoj utakmici Lige nacija, oprobali tandem klasičnih ofanzivaca i – pogodili.
“Saradnjom napadača Mitrovića i Jovića, uz podršku Mladenovića, Ristića, Radonjića i Vlahovića, uz odgovornost i kvalitetno postavljanje Spajića, Milenkovića i Stefana Mitrovića, reprezentacija je postigla ono što je malo ko očekivao.”
Insistirajući da u utakmicama “visokog uloga” nedostaje lider, selektor je otvorio još jednu temu za razmišljanje:
“Reprezentacija Srbije lako pobeđuje objektivno slabije protivnike. Ne pronalazi, međutim, način da pobedi ekipe iz vrha svetskog fudbala, ili utakmice koje sa sobom nose veliki ulog.”
Kurir sport / Sport klub
NE PROPUSTITE
