I dok se o glavnim junacima Tirketu i Moši gotovo sve zna, manje je poznata sudbina Milorada Mikice Arsenijevića, fudbalera koga su zbog gracioznosti sa kojom je igrao na travnatim terenima, prozvali Balerina.
Arsenijević je u mnogo čemu bio neobična ličnost: fudbaler sa diplomom, profesor i selektor, ujedno jedan od retkih ljudi koji su dobili orden i u kraljevskoj i u socijalističkoj Jugoslaviji! Milorada Arsenijeća je kraljevsko namesništvo u ime prestolonaslednika Petra Drugog odlikovalo 1936. godine ordenom Svetog Save, a 1972. godine Tito ga je nagradio Ordenom zasluga za narod zbog "zalaganja i postignutih uspeha u socijalističkoj izgradnji zemlje".
Balerina je i pre odlaska u Montevideo bio velika fudbalska zvezda u ondašnjoj Jugoslaviji. Mnogo veća nego što su to bili Aleksandar Tirnanić Tirke ili Blagoja Moša Marjanović.
Kao član reprezentacije učestvovao je na Olimpijskim igrama u Amsterdamu 1928. godine, pa nije bilo čudno što se našao na spisku selekcije za Mundijal 1930. godine. Bio je jedan od samo četvorice igrača koji su nastupili na oba takmičenja, pored Ivice Beka, Milutina Ivkovića i Blagoja Marjanovića.
Uoči puta u Urugvaj je diplomirao, a kasnije se i potpuno posvetio struci.
O učešću u Montevideu zna se mnogo toga. Nedugo po povratku Arsenijević se oprostio od nacionalnog tima. Poslednju utakmicu je odigrao 13. decembra 1936. godine protiv Francuske, a tri godine je definitivno prestao da igra fudbal.
Iste 1939. godine se oženio i zaposlio u železnici. Počeo je da radi kao inženjer i tako je proveo Drugi svetski rat.
Po završetku rata izvršio je elektrifikaciju jugoslovenske železnice i učestvovao u otvaranju Saobraćajnog instituta. Dugo godina je radio kao profesor Eletromašinskog, a potom i Saobraćajnog fakulteta.
Iako je prestao sa aktivnim igranjem, Arsenijević nije sasvim ostavio fudbal.
Zajedno sa Tirketom je stvarao prvu reprezentaciju nove Jugoslavije. Od 1946. do 1954. godine u tri navrata je bio član selektorske komisije. U tom periodu je fudbalska reprezentacija na dve Olimpijske igre 1948. i 1952. godine osvojila srebrnu medalju. Pod njegovim vođstvom Jugoslavija je igrala i na Svetskom prvenstvu 1950. godine u Brazilu.
Tvorac je čuvenog olimpijskog tima iz 1952. godine: Beara, Stanković, Crnković, Čajkovski, Horvat, Boškov, Ognjenov, Mitić, Vukas, Bobek, Zebec.
Posle potpunog povlačenja iz fudbala posvetio se nauci. Živeo je mirno i povučeno u Beogradu, gde je 1987. godine u 80. godini preminuo. Sahranjen je na Bežanijskom groblju bez posebnih počasti.
Pored talenta za matematiku i fudbal, Milorad je imao dar za jezike. Nemački, uz srpskohrvatski, bio mu je takoreći maternji. Odlično je govorio francuski, služio se mađarskim, ruskim i rumunskim.
Bio je oženjen Jelisavetom Dimitrijević i sa njom imao dvoje dece, Ružicu i Milana.
Zanimljivo je da je upravo ćerka Ružica bila lice na čuvenoj novčanici od 1.000 dinara u SFRJ koja je bila u opticaju punih 15 godina. Lik devojke koja u ruci drži grozd, a iza nje kombajn žanje pšenicu, slikar Andrija Milenković je uradio prema liku svoje supruge Ružice.
Legendarni slikar uradio je izvrsna grafička i likovna rešenja za pomenutu novčanicu. O tome dovoljno svedoči podatak da za 15 godina postojanja, od 1975. do 1990., ova novčanica nikada nije falsifikovana jer je čini više od 40.000 linija sivih nijansi.
Kurir sport
Foto: Printskrin
POGLEDAJTE BONUS VIDEO:
NEKA BOLI BOLIVIJU! U suprotnom, da ne gledamo Orlove na Mundijalu?! (KURIR TV SPORT)
