Safa Abdul-Aziz Kulusi je bio plodni irački istoričar, pisac, pesnik i novinar, poznat kao posrednik između arapske kulture i kulture naroda sa engleskog govornog područja. Jedna od teorija po kojoj je posebno poznat u Velikoj Britaniji se tiče njihovog najvećeg pesnika i dramskog pisca - Vilijama Šekspira.
Naime, Kulusi je preuzeo hipotezu arapskog naučnika iz 19. stoleća, Ahmada Farisa Šidijaka, po kojoj je Šekspir bio čovek arapskog porekla i po kome njegovo prezime dolazi od "šeik Zubair".
Zubair je bila provincija Osmanske imperije kojom je vladao emir ili šeik; po Kulusiju, ovo je anglikanizovano u Šekspir. On ukazuje na to da je pesnikovo ime u njegovo vrijeme pisano na različite načine, pa često i sa crticom (Shake-spear), što ukazuje na to da je originalno moglo da se sastoji od dva dela. Takođe, on smatra da različite varijante ukazuju da je prezime bilo neobično i neuobičajeno.
Kulusi je takođe ukazivao i na to da se Vilijamovo porodično poreklo ne zna pouzdano i da bi to moglo da ide u prilog ovoj arapskog teoriji. Njoj u prilog je, po njemu, išao i stil kojim je ovaj pisao, sadržaj njegovih dela kao i njegov fizički izgled.
Što se ovog posljednjeg tiče, on prvenstveno govori o mračnim crtama lica, jedinom portretu za koji pouzdano znamo da je nastao za Šekspirovog života. Pored toga, Kulusi, gledajući tu sliku, ukazuje i na "islamsku" bradu, kao i na karakterističnu minđušu za koju tvrdi da nije bila baš uobičajena među Evropljanima tog doba (mada jeste među umetnicima, što je Šekspir bio).
Kulusi je takođe identifikovao arapske reči koje se pojavljuju u njegovim komadima i sonetima i ukazuje na to da je njihovo korišćenje u tako velikoj meri još jedna neuobičajena pojava.
Pojedine arapske reči, tvrdio je, prvi put su u engleskom jeziku iskorišćene upravo od strane Šekspira - recimo, reč "asasinacija" u "Magbetu". Jednako tome, gramatička pravila koja primjenjuje Šekspir po njemu su slična arapskim, poput čestog izostavljanja predloga "the" koje je u arapskom "al", i tako dalje.
Istina je, međutim, da je katedra za arapski u to vreme ustanovljena na Oksfordu. Takođe je istina da se u engleskom jeziku nalazi preko hiljadu arapskih reči koje su u potpunosti anglikanizovane i običan svet nema pojma koje je njihovo poreklo. Koliki je doprinos Šekspira tome otvoreno je pitanje.
Tu nije kraj Kulusijevim "dokazima".
Naime, on nagađa dosta o velikom broju arapskih geografskih lokacija i istorijski bitnih arapskih mesta koje se nalaze u Šekspirovim djelima - od Egipta, preko Maroka, Tunisa, Mavritanije, do Alžira i Libije. Pjesnik je pominjao i Palestinu, Siriju, Arabiju i Mesopotamiju, a pominjao je i gradove poput Aleksandrije, Memfisa, Tira, Jerusalima, Alepa, Antiohije, Damaska i Tripolija.
Sve uzevši u obzir, Kulusi zaključuje da je uticaj fizičkog i prirodnog sveta arapskih zemalja neobično prožimajući za delo nekoga ko je iz Engleske, a ukazuje i na to da postoji mogućnost da je u mnogim svojim komadima zapravo bio inspirisan ranijim arapskim pričama, pa je čak našao i sličnosti u radnjama, likovima i dijalozima.
Recimo, "Otelo" je, po Kulusiju, inspirisan pričom "Kamar al-Zaman" iz "Hiljadu i jedne noći", a da je samo ime Otela možda zapravo Ata-Alah, "dar božiji"; radi se inače o raširenom imenu u Sjevernoj Africi. Takođe, pomenimo i "Mletačkog trgovca" koji je, po njemu, inspirisan pričom "Trgovac Masrur i Zain al-Mavasif".
Na žalost po ovu teoriju, zna se da je Šekspir delimično bio inspirisan "Dekameronom" Đovanija Bokača, koji je priznavao da je sam bio inspirisan ranijim pričama.
Što se tiče "Romea i Julije", irački istoričar je verovao da je u pitanju "u osnovi arapski" koncept platonske ljubavi i da je priča suštinski slična dvama arapskim bajkama - "Majnun Lejla" i "Kais i Lubna". Sve to je ispraćeno istočnjačkim prikazima, običajima i tradicijom u ovoj tragediji.
Kulusi je potom citirao samog Šekspira iz njegovog dela "Henri VI" u kome pjesnik kaže: "Was mahomet inspired with a dove? Thou with an eagle art inspired then". "Mahomet" je zapravo Muhamed, a po autoru Šekspir time pokazuje pokornost islamskog proroku.
Sve u svemu, ova teorija je objavljena u mnogim arapskim publikacijama i tamo postoji mnogo ljudi koji u nju veruju; čak je i Muamer Gadafi bio njen pobornik dok je bio živ. Sve to ne znači da je i tačna. Zapravo je u potpunosti spekulativna i ničim dokazana, ničim utemeljena.
