„Paralelni univerzum ili bla, bla, bla“, „demantiju“ koji poriče Porfirijevu umešanost u paralelnost univerzuma i pozamašne defanzivne nebuloze „Crkva u javnoj sferi“ iz pera pomoćnika predsednika kongregacije za čistotu Porfirijeve školske vere.
Kao da je bilo malo što su početkom XIX veka polupismeni kalcani i popovi trajno osakatili naciju tako što su Srbe katoličke i islamske veroispovesti otpisali kao Šokce i Turke, tako današnji, nešto (ne mnogo) pismeniji kalcani i popovi (čast brojnim izuzecima) daju sve od sebe da Srbe koji ne ispovedaju Irinejev i Porfirijev - tim redosledom - simbol parapolitičke vera, nagrde na pasja kola i otpišu kao „prodane duše zavedene Zapadom“ i ostalom tricama i kučinama iz nacionalističkog katehizisa.
U stvarima vere, nacionalnost ne igra nikakvu ulogu. Porfirije bi to, kao „stručnjak“ za Sv. Pavla, morao najbolje znati. Nacije nastaju iz jedinstva različitosti (uključujući i verske) i povezane su isključivo zajedničkim jezikom i kulturom. Ako toga nema, ako je i verska pripadnost temelj nacionalnog identiteta, onda dobijamo „narode“ poput našeg, koji tavore u rđavoj beskonačnosti razdora, da ne kažem baš „srpskih podela“.
Onomad napisah da crkve ne bi smele polagati pravo na politički legitimitet, ne zato što je to, kako površni analitičari misle, „nespojivo s hrišćanstvom“, nego zato što ne učestvuju ni na izborima ni - alternativno - u revolucijama, jedinim izvorima legitimiteta.
U istom tekstu sam napisao da crkva - u datom slučaju SPC - ima svako pravo na društveni legitimitet. Međutim, trenutni menadžment SPC daje sve od sebe da izgubi i taj legitimni legitimitet. I ubrzano ga gubi. I to ne samo među agnostičkom i ateističkom populacijom, „zavedenom trulim Zapadom“, nego sve više i među verujućim muškarcima i ženama, pa i delovima monaštva i sveštenstva koji se ne plaše demona promaje i jedne strane sveta.
Taj je posledica činjenice da su SPCrkveni vrhovi svih vremena, pogotovo najnovijeg, uglavom u rukama seljačića s dominantno radikalskom, seljačkom psihologijom inflatornog ega, narcizma, alavosti i nezajažljivosti.
Idemo dalje. SPC - i njeni vrhovi - nemaju nikakvog prava da pokroviteljski govore u ime celog srpskog naroda. Imaju, naravno, svako pravo da sa svojim „vernim i mnogostadalnim narodom“ - koga je sve manje - „zajedničare“ u misterijama etnofiletizma, pletenja venaca za Vrbicu i uzajamom slaganju, umnožavaju i obožavanju kako im drago.
Tu bi morali da se zaustave. Budući da im u radikalnosti seljačkog uma to ne pada na pamet, tu moraju biti zaustavljeni. U stvari već su zaustavljeni, diskreditovani, a u ekstremnim slučajevima - koje ne odobravam - i bačeni u tešku sprdnju.
