Izgradnja je koštala 400 milionaa ondašnjih nemačkih maraka. Srušen je 9. novembra 1989. godine. Ubijeno je između 136 i 245 ljudi u pokušaju da pređu preko zida.Tačan broj ljudi koji su uspeli da prđu iz Istočnog u Zapadni Berlin se ne zna, ali je prema nekim procenama to uspelo čak 5000 ljudi.
Neki su u tome bili vrlo domišljati i originalni. Vojnik Volfgang Engles je ukrao tenk i njime se zabio u zid. Vikao je: "Ja idem na Zapad, ide li ko sa mnom?". Tenk nije probio zid pa je vojnik izašao iz njega i pokušao da se popne preko njega, ali je zapeo za bodljikavu žicu. Čuvari su ga dva puta upucali, a na kraju su mu pomogli stanovnici Zapadne Nemačke koji su pili u obližnjem kafiću.
Holger Betke je pronašao zgradu dovoljno visoku da gleda na Zapadni Berlin. Ušuljao se u potrovlje i preko zida ispucao žičani kabl pomoću luka i strele. Na drugoj strani čekao ga je brat koji je žicu pričvrstio za svoj automobil. Pomoću metalnog kotura Holger je prešao zid. Holger i Ingo su uspeli posle nekoliko godina da izvuku i trećeg brata. Naučili su da lete i dva ultralaka aviona su obojili u sovjetske boje. Obukli su vojne uniforme pokupili brata Egberta koji ih je čekao i odveli ga u Zapadni Berlin. Braća su bila razdvojena više od deceniju. 'Mislio sam da više nikada neću videti svoju braću, ali došli su s neba kao anđeli i odveli me u raj', rekao je Egbert.
Hans Peter Strelcik i njegov prijatelj Ginter Vetcel i njihove supruge u Zapadni Berlin prešli su balonom. Horst Klajn, umetnik na trapezu je u ecembru 1962. u Zapadnu Nemačku prešao preko kabla koji se protezao nad zidom. Prebacivao je ruku preko ruke dok je visio s kabla oko 20 metara iznad stražara. Ruke su mu utrnule od hladoće, pao je s užeta i slomio obe ruke, ali je pao u Zapadni Berlin.
Nekoliko stotina ljudi pobeglo je kroz tajnu mrežu tunela ispod Berlinskog zida. 1962. je desetak starijih Nemaca iz Istočnog Berlina iskopalo put na Zapad. Tokom dve noći 1964. godine 57 ljudi je pobeglo kroz drugi tunel koji je postao poznat kao 'Tunel 57'. Bio je to najveći masovni beg u istoriji Berlinskog zida. Dugogodišnji vladar DDR-a Erih Honeker je još u januaru 1989. govorio kako će Berlinski zid stajati još 50 do 100 godina. No već je u oktobru podneo ostavku. U septembru 1989. izbile su demonstracije širom Istočne Nemačke. Komunističke vlasti nisu pokazale odlučnost u primeni sile pa su demonstracije postale masovne.
Vrhunac je bio 4. novembra kada se oko pola miliona demonstranata okupilo na Aleksanderplacu u Istočnom Berlinu. Pod pritiskom demonstranata, ali i međunarodne situacije odnosno činjenice da su svi režimi u Istočnoj Evropi bili poljuljani, politbiro Socijalističke partije nemačkog ujedinjenja na čelu sa Honekerovim naslednikom Egonom Krencom je 9. novemvra 1989. godine odlučio da dopusti emigriranje na Zapad.Usledili su vrlo emotivni trenuci.
Ljudi iz Zapadnog Berlina dočekali su s cvećem i šampanjcima ljude iz Istočnog Berlina. Ljudi se se grlili, veselili, plesali. Isti dan Nemci su počeli da razbijaju zid. Istočnonemačka vojska počela je 13. novembra sa organiziranim uklanjanjem nekih njegovih delova. Državljanima DDR-a je bilo odmah omogućeno da prelaze iz Istočnog u Zapadni Berlin. No pogranična služba je do 23. novembra 1989. godine još ograničavala ulazak zapadnonemačkim državljanima u Istični Berlin. Službeno ponovno ujedinjenje Nemačke je nastupilo 3. oktobra 1990. godine.
