Između 1930. i 1956. godine u zloglasne logore kojima je upravljala sovjetska agencija Gulag poslato je više od 10 miliona ljudi.
Logori za prisilni rad su posle Staljinove smrti postepeno počeli da se zatvarraju, a od njih danas nije puno toga ostalo. Neki su postali muzeji, a od nekih su ostale ruševine.
Perm-36
U logor Perm-36 zarobljenici su stizali sve do 1988. Izgrađen je 1946. prvobitno kao kamp za drvoseče koji su sekli drva potrebna za ponovnu izgradnju ruskih gradova srušenih u Drugom svetskom ratu. Imao je reputaciju najstrožeg kampa u SSSR, koji je bio rezervisan za političke disidente, borce za ljudska prava i antikomunističke protestante. Šest godina nakon zatvaranja pretvoren je u muzej i memorijalni kompleks.
Rudnik ugljena "Dnjeprovskij"
U blizini reke Kolime još uvek su vidljive ruševine rudnika koji je služio kao kamp za prislini rad. U njemu su uz sovjetske radili i zatvorenici iz Finske, Grčke, Mađarske i Japana, a bio je namenjen za "posebno opasne zatvorenike".
Auto-put izrađen na kostima
Izgradnja 1.600 kilometara dugog puta od Magadana do Jakutska počela je 1932. godine. Desetine zatvorenika koji su na njemu radili svakodnevno su umirali od iscrpljenosti. Do završetka radova umrlo je više od 10.000 ljudi koji su sahranjeni ispod puta.
Radni logor Karaganda
"Karlag" ili radni kamp Karaganda postojao je od 1930. do 1959, a prostirao se na teritoriji površine 300 sa 200 kilometara. Lokalno stanovništvo prvobitno je deportirtovano, ali kasnije im je dopušteno da se vrate u blizinu kako bi mogli da proizvode hranu za logor u kome je živelo više od 20.000 zatvorenika.
Soloveckij logor
Soloveckij logor nalazio se u severnom delu Rusije, na Soloveckim ostrvima u Onješkom zalivu. U njemu su stradale desetine hiljada ljudi, a konačan broj žrtava do danas nije precizno utvrđen. Između ostalih žrtava stradao je veliki broj ruskih i ukrajinskih intelektualaca.
NE PROPUSTITE
(Kurir.rs/ Dnevnik.hr)
Foto: Printscreen/ Youtube
