"SA NEBA SE SPUSTILA ZLATNA ŽICA" Manastir u Srbiji u kome se stalno događaju ČUDA! 7 kraljeva iz loze Nemanjića je krunisano ovde

Početna tačka putovanja kroz srpsku Dolinu kraljeva je grad Kraljevo, jedan od najznačajnijih gradova središnje Srbije, koji je današnje ime dobio 1882. godine, kad je obnovljena država proglašena za Kraljevinu, a kralj Milan Obrenović u obližnjem manastiru Žiča krunisan za prvog srpskog novovekovnog kralja.

Narodno predanje kazuje: U Ćosovcu ima temelja neke građevine. Prilikom kopanja, tu se našlo mnogo ljudskih kostiju. Predanje kazuje da je tu bila crkva pre nego što je podignut manastir Žiča i da je u crkvi bila i kosturnica u kojoj su se čuvale kosti pomrlih kaluđera.

"Nemanjići su u više navrata na obližnjem mestu pokušavali da sazidaju crkvu, ali sve što bi preko dana bilo sazidano, tokom noći bi bilo porušeno. Jedne noći, dok su Stefan Prvovenčani i Sveti Sava držali bdenije, na nebu se ukazala zlatna žica i pala na mesto na kome je potom podignut manastir Žiča. Stefan Prvovenčani je to razumeo kao povoljan znak, poslat od Boga, i podigao je sebi zadužbinu na mestu gde je žica pala".

Po ovoj žici, kazuje predanje, manastir je i dobio ime, a njega je, putujući po Srbiji, zabeležio Radoslav Pavlović (od 1923. do 1926. godine) i ono se čuva u Narodnom muzeju u Kraljevu.

Jedna od relikvija koja se nalazila u Žiči, a koju pominje sam Prvovenčani u svojoj povelji manastiru, bila je i desna ruka Jovana Preteče, koja se danas nalazi u Sijeni.

Žiča je bila namenjena da se u njoj krunišu budući kraljevi i postavljaju arhiepiskopi i episkopi srpski. Život arhiepiskopske stolice poče da teče pod budnim okom Svetog Save, koji je u njoj živeo izvesno vreme nadgledajući manastirski život i podučavajući narod. U to vreme Sveti Sava i kralj Radoslav dograđuju Spasovu crkvu podizanjem spoljne priprate i zvonare. Početkom četvrte decenije XIII veka mošti umrlog kralja Stefana Prvovenčanog prenete su iz Studenice u Žiču.

Crkva nove arhiepiskopije, zidana četvrt veka, zidana s toliko napora i ljubavi, nije imala sreće da ostane netaknuta ni punu deceniju posle svog dovršenja, jer je najezdom Mongola - Kumana, 1241/1242. godine, "sve bilo ognjem sprženo".

Arhiepiskopija je zbog toga bila preseljena u centralni deo tadašnje Srbije, u Peć. Žiča je "stajala u pustoši pola stoleća". Narednih pola stoleća obnavljali su je arhiepiskopi Jevstatije II (1292 -1309.), arhiepiskop Sava III (1309 – 1316.) zajedno sa kraljem Milutinom, kao i arhiepiskop Nikodin (1317 - 1326.).

Tragove mongolskog pustošenja na Žiči izbrisao je i Žiči vratio prvobitni sjaj velikim trudom arhiepiskop Danilo II (1324 -1337.), svakako najučeniji čovek Srbije XIV veka. Manastir Žiča je opet doživeo, čitav vek posle mongolske najezde, da svi zidovi njegove crkve budu ukrašeni, krovovi dobro zaštićeni, zajednička trpezarija obnovljena i riznica popunjena, kao što su to ostavili još Sveti Sava i Stefan Prvovenčani.

Za vreme kneza Lazara, patrijaršijski presto je opet vraćen iz Peći u Žiču i tokom XV veka Žiča je ostala patrijaršijska rezidencija. Najezdom Turaka, međutim, Žiča je postepeno zapuštana. Njeni monasi su pobegli u Frušku goru, u manastir Šišatovac, sredinom XVI veka. U periodu od XVI do XVIII veka manastir je povremeno obnavljan i zapuštan - rušen.

I u Drugom svetskom ratu severna pevnica manastira je bila razneta nemačkom avionskom bombom. Posle Drugog svetskog rata i posle nekoliko rekonstrukcija, crkvi je vraćen prvobitni izgled. Po nađenim tragovima ranijeg materijala, crkva je obojena zagasito crvenom bojom po uzoru na neke svetogorske crkve, koje su ovom bojom podsećale vernike na krv Hristovu koju je prolio za njihov spas.

Danas se, zahvaljujući državi, kao i stručnjacima Republičkog zavoda za zaštitu spomenika kulture, izvode obimni radovi na dugoročnom rešenju tehničke zaštite i očuvanja ove svetinje, a manastir Žiča, zbog radova koji su u toku, trenutno nema prepoznatljivu crvenu boju.

Kurir.rs/J.S.