Činjenica da ga je održao ni manje ni više nego Marko Perković, zvani Tompson, hrvatski ultranacionalista koji otvoreno koketira sa ustaštvom i čije pesme, između ostalog, govore i o logorima za Srbe i njihovom ubijanju u Nezavisnoj Državi Hrvatskoj, izazvala je ogromnu pažnju ne samo u hrvatskoj već i u srpskoj i regionalnoj javnosti uopšte. Procene govore da je koncert posetilo između 350.000 i 500.000 ljudi, što je za jednu malu državu kakva je Hrvatska impozantan podatak. Koncert je protekao bez većih incidenata, sa impresivnom koreografijom sa rimokatoličkim verskim i hrvatskim nacionalnim motivima, a pored ustaškog uzvika „Za dom spremni!“, egzaltirana masa je sa oduševljenjem pevala i stihove „Bojne Čavoglave“, u kojima se, između ostalog, pominje u negativnom smislu i naša Srbija.
Kao što kaže naša narodna poslovica - ne laje pas radi sela, već sebe radi - tako i mi u Srbiji koncert Marka Perkovića treba da sagledamo iz ugla koji se tiče nas samih. Jasno je da je i ovaj koncert, kao i sveukupni repertoar Perkovića i značajan deo savremenog hrvatskog nacionalnog identiteta, imao antisrpske predznake, što je i bilo očekivano. Njega, međutim, ne treba interpretirati samo na taj način. Naime, ovaj događaj je bio više od jednog muzičkog koncerta. Jasno je da je on dobro osmišljen i organizovan od strane hrvatske države, Rimokatoličke crkve, veoma snažne i uticajne emigracije, te da je imao za cilj da hrvatsku naciju okupi (što je dobrim delom i uspeo jer je otprilike svaki šesti Hrvat bio na tom koncertu) i mobiliše za turbulentna geopolitička vremena koja nam dolaze. Ta vremena će svakako biti veoma nepovoljna po hrvatsku državu, ali najmanje zbog Srbije i Srba. Naime, svima nam je poznata geneza nastanka Hrvatske u teritorijama koje ona danas obuhvata i da na delove tih teritorija, u istorijskom smislu, pravo polažu dva veća i daleko moćnija hrvatska suseda - Italija i Mađarska. Italija smatra da joj je nakon Prvog svetskog rata nepravedno oteta Dalmacija, a nakon Drugog svetskog rata i Istra i Rijeka.
Da je tako, svedoče svojevremene izjave današnje italijanske premijerke Đorđe Meloni i ministra spoljnih poslova Antonija Tajanija o tome da su Istra, Rijeka i Dalmacija bile italijanske i da su nad tamošnjim autohtonim italijanskim življem (tzv. ezulima) počinjeni teški zločini od strane komunističkih posleratnih vlasti.
Mađarski premijer Viktor Orban redovno se slika sa kartama i šalovima na kojima je predstavljena tzv. istorijska Mađarska, koja obuhvata i Slavoniju, Rijeku i dobar deo Dalmacije, često ističući da je Mađarska sagradila riječku luku i da joj je ona oteta. Ukoliko uzmemo u obzir da su i Mađarska i Italija rimokatoličke zemlje (što znači da Hrvatska ne može računati na vatikansku naklonost kao tokom 1990-ih), te da imaju 58, odnosno 10 miliona stanovnika (a Hrvatska verovatno i ispod tri miliona), jasno je da Hrvatskoj u slučaju novih geopolitičkih prestrojavanja predstoje veliki izazovi i problemi.
Tu posebno treba obratiti pažnju na Mađarsku, koja je vlasnik hrvatske naftne kompanije INA, koja kupuje tamošnje fudbalske klubove (poput NK Osijek), te čiji građani sve više kupuju kuće i zemljište na dalmatinskoj obali. Znajući Mađare kao ozbiljnu imperijalnu naciju, teško je verovati da su se odrekli strategije Lajoša Košuta postavljene još sredinom 19. veka, a koja je jasna i glasna - Na more, Mađari!
