Trudnice podjednako brinu o svojim bebama kao i majke koje su se porodile. Međutim, pod određenim okolnostima dese se nepovratne posledice koje su van njihove kontrole. Jedna od tih je cerebralna paraliza, poznatija i kao paraliza mozga.
Infekcije u tkivu mozga bebe uzrokovane infekcijama koje nosi majka, kao i embolije i krvarenja koja nastanu dok se beba nalazi u materici neki su od uzročnika cerebralne paralize koja se razvije tokom trudnoće. U svetu, najčešći uzrok cerebralne paralize kod beba je manjak kiseonika u mozgu tokom rođenja. Moždano tkivo novorođenčadi koja su rođena plava, kao i novorođenčadi kojima se pupčana vrpca uplete oko vrata i novorođenčadi koja odmah nakon porođaja ne zaplaču, je tkivo koje je oštećeno zbog manjka kiseonika. S druge strane, najčešći problemi koji uzrokuju cerebralnu paralizu tokom neonatalnog perioda su infekcije poput meningitisa.
Roditelji mogu da otkriju cerebralnu paralizu u ranom stadijumu od 0 do 9 meseci, praćenjem razlika u prirodnim kretnjama deteta. Novorođenčad u tom stanju pati ili od hipotonije, koja ograničava kretanje ruku i nogu usled slabog mišićnog tonusa zbog čega deluju "opušteno", ili spastičnosti, koja ograničava kretnje zbog ukočenosti mišića. Tkivo mozga kod takve dece ne može da pokreće udove željenom brzinom. Zaostali razvoj takođe može biti signal tog poremećaja. Recimo, ako novorođenče ne može da kontroliše glavu na kraju 3. meseca, sedi uz podršku u 5. ili 6. mesecu i sedi bez podrške u 7. ili 8. mesecu, to mogu biti razlozi za sumnju.
“Najčešći rezultat cerebralne paralize je spastičnost, koja podrazumeva ograničenje mišićnih kretnji. Kod nedonoščadi, cerebralna paraliza može nastupiti tokom trudnoće, rođenja ili u neonatalnom periodu.” - izjavljuje profesor Memet Özek, Univerzitet Acibadem Mehmet Ali Aydinlar, šef odeljenja za pedijatrijsku neurohirurgiju.
Lečenje novorođenčadi kod kojih je dijagnostikovana spastičnost povezana s cerebralnom paralizom počinje fizikalnom terapijom. Ako je stanje blago, moguće ga je prevazići uz fizikalnu terapiju. Za fizikalnu terapiju je važno da se izvodi redovno, svakog dana. U takvim slučajevima, problem se rešava bez potrebe za dodatnim lečenjem. Međutim, u slučajevima kod kojih se veruje da se stanje ne može rešiti fizikalnom terapijom, dostupne su hirurške opcije. Za hirurške intervencije kod spastičnosti je ključno da se izvedu bez odlaganja. Operacije spastičnosti moraju se obaviti u periodu od 3. do 6. godine starosti. S druge strane, rane intervencije i ortopedske intervencije koje se izvedu pre uzrasta od 7 ili 8 godina, takođe treba izbegavati. Drugim rečima, ako se lečenje ne obavi na vreme, spastičnost će uzrokovati sve više problema kako dete bude raslo. Spastični mišići se ne razvijaju kako dete stari dok se kosti razvijaju prirodno. Stoga, ograničenje pokreta se pogoršava kako dete raste.
Kod novorođenčadi u razvoju, funkcije mrtvih ćelija u mozgu koje uzrokuju cerebralnu paralizu se mogu preneti na okolne ćelije; ta metoda se naziva “neuroplastičnost”. To se može izvršiti samo ako se sa rehabilitacijom počne rano. Kod novorođenčadi koja su u ozbiljnoj opasnosti, rehabilitacija može početi dok su još u inkubatoru. Stopa učestalosti cerebralne paralize je naročito visoka kod novorođenčadi rođene pre 30 gestacijske sedmice i novorođenčadi koja su imala krvarenje u mozgu tokom preranog rođenja. Stoga se te bebe moraju lečiti kao potencijalni pacijenti. Za konačnu dijagnozu je potrebno uraditi magnetnu rezonancu mozga.
Više informacija o temi možete pronaći preko linka:
http://www.acibadem.rs/latin/tretmani/mozak-i-nervni-sistem/
http://www.acibadem.rs/latin/kontakt/
https://www.facebook.com/adzibadem/
Promo tekst
