Rudnik uglja namerava da pomogne izgradnju pivare u Pljevljima i pronađe investitora za taj posao.
U Rudniku kažu da su spremni da zaseju pivarski ječam koji je neophodan za proizvodnju piva, ali ne preciziraju kada nameravaju da počnu da realizuju projekat.
Ističu da su od Ministarstva finansija dobili logističku podršku za realizaciju projekata javno-privatnog partnerstva kako bi pronašli adekvatne investitore, koji bi eventualno podržali izgradnju pivare u pljevaljskoj opštini.
Navode da bi sadnjom ječma stvoreni uslovi za privlačenje investitora, koji bi obezbedili tehnologiju i sve neophodne preduslove za oživljavanje pivarstva u Pljevljima.
U najvećem pljevaljskom preduzeću kažu da bi otvaranje pivare doprinelo otvaranju novih radnih mesta i obogatilo industrijsku proizvodnju grada, ali i cijele Crne Gore.
Naglašavaju da je pivara u Pljevljima postojala pre pivare u Nikšiću.
Zavičajni muzej u Pljevljima došao je u posed dva austrijska dokumenta Državnog arhiva Bosne i Hercegovine, na osnovu kojih se zaključuje da je pivara u Pljevljima počela sa radom 1882. godine, a ne 1989. godine kako se ranije tvrdilo.
Početak proizvodnje piva u najsevernijoj crnogorskoj opštini vezuje se za godinu kada je austrougarska vojska započela izgradnju moderne pivare u Pljevljima.
Jedan od pivarskih objekata, prema istorijskim izvorima, podignut je na mestu gde je kasnije podignuta upravna zgrada nekadašnjeg Poljoprivredno-trgovinskog kombinata (PTK).
Zgrada je građena od cigle, a zidovi u prizemlju su navodno bili debeli dva metra i, za razliku od gornjih spratova, izdržali su bombardovanje 1944. godine.
Glavne prostorije pivare ukopane su dublje u zemlju, a iznad njih su podignuta dva sprata.
Na donjoj strani zgrade nalazili su se tuneli, u kojima se odvijao proces sazrevanja piva, bazen za vodu, ječmeni toranj, a tu su bile i pivnica i kancelarija.
Pored zgrade pivare nalazila se sušara za ječam, sagrađena od kamena koji je kasnije korišćen za izgradnju čuvene kafane „Koreja“ u Pljevljima na Jaliji.
Upravna zgrada Pljevalske pivare nalazila se u glavnoj gradskoj ulici, u kući poznatog ugostitelja i trgovca Relje Dragaševića, koja je nešto kasnije srušena.
Proizvodnja piva nije bila nimalo lak posao, pa su osnivači morali da uče tehnologiju piva od kolega iz drugih pivara.
Navodno im je veliku pomoć pružio Čeh Johan Vajdis kako bi obezbedili neophodne mašine, jedne od savremenijih u to vreme, a znanje i iskustvo o osnovnim elementima pivarskog zanata preneo je iz svoje zemlje, jedan od čelnika. u proizvodnji piva, radnicima pivare.
Sirovina se prerađivala mašinski, a ječam koji se koristio za varenje piva bio je poznate sorte hert i sejan je u Pljevalskom polju i okolini.
Prema istorijskim izvorima, vlasnici pivare su zemljoposednicima davali besplatno seme ječma, s obzirom da je ono koje su koristili bilo lošeg kvaliteta, a od njih su zahtevali samo predaju tržišnih viškova.
Hmelj je u Pljevlja donet najverovatnije iz Slovenije.
Pivara je proizvodila oko 2.000 hektolitara piva godišnje, što je bilo nedovoljno s obzirom da je interesovanje za pljevaljsko pivo bilo veliko, a kapacitet fabrike ograničen.
Po pričanju starijih Pljevljaca, najveći potrošač piva bio je austrougarski garnizon koji se tada nalazio u Pljevljima.
Znatne količine piva prodate su u Prijepolju, Priboju, Novoj Varoši, Bijelom Polju, Beranama, Andrijevici, Čajniču, Goraždu i Foči, a prevoz od Pljevalja do tih gradova obavljali su konji.
Dešavalo se da su trgovci iz tih krajeva boravili u Pljevljima i po nekoliko dana, čekajući da dođu na red da kupe nadaleko čuveno pljevaljsko pivo.
Nakon povlačenja austrougarskog garnizona iz Pljevalja 1908. godine, pivara je prestala sa radom, a proizvodnja je obnovljena četiri godine kasnije, odmah po oslobođenju od turske vlasti.
Početkom 1918. godine pivaru je kupio Lazo Šećerović, imućni pljevaljski trgovac, zajedno sa izvesnim Veselinčićem iz susednog Prijepolja. Nedugo zatim, Šećerović je otkupio svoj udeo od svog poslovnog partnera i postao apsolutni vlasnik Pljevalske pivare.
Pivara je radila do 1919. godine, ali je sve to vreme radila smanjenim kapacitetom.
Sedam godina kasnije, Šećerović je deo svoje imovine, uključujući i pivaru, prodao Relji Dragaševiću, ali proizvodnja nikada nije obnovljena.
Novi vlasnik zgradu je dao u zakup Sarajevskoj pivari, koja tu nije proizvodila pivo, već je skladištila svoje koje je u buradima dopremala iz Sarajeva.
Novo pivo stavljeno je u metalno bure od pet hiljada litara, a jedno takvo i danas stoji u dvorištu porodice Dragašević.
Posle Drugog svetskog rata imovina je nacionalizovana.
Kurir.rs/Vijesti
NE PROPUSTITE
