Mnogi zagovornici za dinastiju Karađorđević i danas vole da kažu da je Obrenoviće stigla tzv kumovska kletva kada je knez Miloš Obrenović naredio ubistvo vožda Karađorđa!
NE PROPUSTITE
Od tolikih znamenitih Srba i velikih junaka koje je pobio (poput prvog srpskog vladike u ustaničkoj Srbiji Melentija Nikšića, Petra Molera, Stojana Čupića, Pavla Cukića, Mladena Milovanovića itd.), knez Miloš Obrenović je najbolnije i najduže okajavao svoga venčanog kuma vožda Karađorđa.
Zato Miloš 1859. godine, na mestu Vrbici podiže svoju Crkvu zadužbinu "Pokajnicu", posvetivši je, ni malo slučajno, Svetom Arhangelu Gavrilu-što je upravo dan na koji je vožd Karađorđe 1817. godine po njegovom nalogu ubijen. Po ovoj crkvi Svetog Arhangela Gavrila čitava novonastala varošica dobija svoje današnje ime Aranđelovac.
Kada je Karađorđe ubijen 26. jula 1817. godine u Radovanjskom lugu njegovo telo je odmah pokopano u grob odmah pored mesta na kom je ubijen. Kasnije je tačno iz tog groba iznikao ogroman Hrast koji i dan danas kao da svedoči Karađorđevo besmrtno delo.
Glava vožda Karađorđa je, nakon ubistva, po Miloševom naređenju odsečena i odneta beogradskom veziru Marašli Ali-paši u Beograd. Prvo je bila nabodena na vrh Stambol-kapije (koja se nalazila na mestu pored današnjeg Narodnog pozorišta u Beogradu). Zatim je naloženo da se koža sa voždove glave odere, napuni pamukom i odnese sultanu Mahmudu II (1808-1839) u Carigrad. Kažu da je čovek koji je voždovu glavu odrao te noći potpuno sišao sa uma. Karađorđeva glava je kasnije sahranjena kod današnje Saborne crkve u Beogradu.
Međutim 1819. godine, Karađorđeva kuma, kneginja Ljubica Obrenović (koju je venčao za kneza Miloša) premešta Karađorđevo telo iz prvobitnog groba u Radovanjskom lugu i sahranjuje ga ispred oltara Karađorđeve zadužbine, crkve Roždestva Presvete Bogorodice u Topoli. Glava Karađorđeva ostaje u Sabornoj crkvi u Beogradu.
NE PROPUSTITE
Sledeće 1820. godine, sam knez Miloš kopa novu grobnicu za svog kuma u naosu kumove crkve zadužbine u Topoli i u nju premešta Karađorđevo telo iz kripte ispred oltara. Iznad groba postavlja mermernu ploču na kojoj krivicu za kumovu smrt pripisuje turskom praviteljstvu.
Kada su joj deca, mali knez Milan i knez Mihailo obolela od neznane bolesti, kneginja Ljubica ih bolesne dovodi u Topolu da sa njom pod molitvama prenoće na Karađorđevom grobu, u njegovoj crkvi-zadužbini. I tada se događa čudo! Obojica sinova na kumovom grobu čudom ozdravljaju!
Po naređenju kneginje Ljubice, lobanja kuma Karađorđa je 1837. godine preneta iz Beograda u Topolu i sahranjena u grobnicu Karađorđeve kćeri Poleksije. Kneginja je čvrsto verovala da bi spajanje Karađorđevog obezglavljenog tela sa njegovom glavom donelo nesreću počiniocima ubistva i označilo kraj dinastije Obrenovića.
I tako je Karađorđe počivao sa odvojenim telom i glavom sve do izgradnje crkve Svetog Đorđa na Oplencu.
Kada je Karađorđev unuk kralj Petar I Karađorđević došao na srpski presto izborom u Narodnoj skupštini 1903. godine, u Topoli nije zatekao ni stopu zemlje koju je mogao da nasledi od svoga oca Aleksandra i dede Karađorđa.
Zato je svojim privatnim sredstvima godinama od seljaka otkupljivao deo po deo bivšeg Karađorđevog imanja, kako bi mogao da napravi zadužbinu i crkvu sa kriptom u kojoj bi se sahranjivali potomci Karađorđa. Ratovi i velike nevolje odugovlačile su završetak zadužbine Kralja Petra na Oplencu.
I tako posle tri sahranjivanja tela i dva odvojena sahranjivanja glave, 9. septemba 1930. godine, više od 113 godina nakon ubistva, sve Karađorđeve kosti su spojene i konačno sahranjene u novu dinastičku zadužbinu, crkvu Svetog Đorđa na Oplencu, gde i danas počivaju.
(Kurir.rs/SrbijaDanas)
NE PROPUSTITE
