Među prvim reprezentativcima koji su bili braća, su bili Antun i Mirko Bonačić iz Hajduka, kao i Hugo i Alfons Pažur iz Konkordije, braća Babić Nikola i Dragutin iz Građanskog, a bolji poznavaoci fudbala znaju i za Blagoja „Mošu“ i Nikolu Marjanovića iz BSK-a.
Ljubitelji Hajduka takođe pamte legendarnu braću Matošić, Jozu i Franeta i braću Poduje Šimeta i Veljka. Posle II svetskog rata, pamte se braća Čajkovski Željko i Zlatko, Belin Rudolf i Bruno, braća Čebinac Srđan i Zvjezdan, Đurovski Milko i Boško, a najpoznatiji su dakako, blizanci Vujović Zlatko i Zoran.
Međutim, prva braća koja su zaigrala za reprezentaciju bili su Srbi poreklom iz Gline, braća Zinaja, Dušan (stariji) i Branko (mlađi).
Prva braća u istoriji reprezentacije, braća Zinaja, Dušan i Branko Zinaja. Na prvoj slici levo Dušan, desno je Branko za...
Posted by Istorija ex yu fudbala on петак 28. август 2015.
Osim činjenice da su bili prva braća koji su zaigrali za reprezentaciju, ostavili su mnogo dublji trag ne samo u fudbalu, već i u sportu na ovim prostorima.
Rođeni su u porodici železničkog radnika Jovana koji se zbog prirode posla često selio, tako da je stariji Dušan rođen u Budimpešti 23. oktobra 1893. godine, a mlađi Branko u Varaždinu 29. septembra 1895. godine.
Nakon nekog vremena porodica se nastanjuje u Zagrebu, samim tim i braća se interesuju za aktivnosti mladih školaraca u tom gradu, pa pristupaju sportskoj sekciji HAŠK-a. Obojica se ističu sjajnom igrom u navali (Dušan levo krilo, Branko desna spojka i krilo), a stasavaju u izvrsnoj generaciji HAŠK-a koja osvaja i prvenstvo Zagrebačkog podsaveza sezone 1921/1922. godine.
Reprezentaciju ranih 20-tih godina čine uglavnom igrači Zagrebačkog podsaveza, koji su tada bili znatno kvalitetniji od ostataka zemlje, pa samim tim prvo Branko dobija šansu da debituje već na trećoj zvaničnoj utakmici protiv Čehoslovačke 1921. godine, kada psotiže vodeći i jedini gol u porazu od 6:1, nedugo zatim debituje i Dušan kojem je to jedina utakmica u karijeri, ali vrlo bitna. To je prva utakmica reprezentacije u kojoj su zaigrali jedan do drugog dva brata. Utakmica je odigrana 10. juna 1923. u Bukureštu protiv Rumunije za pehar kralja pred 15.000 gledalaca. Pobedila je naša reprezentacija sa 2:1 i osvojila svoj prvi trofej!
Branko Zinaja, je osim toga i strelac u prvoj pobedi našeg tima, protiv Čehoslovaka 1922. godine kao i u prvoj pobedi u gostima kada je postigao gol u zadnjim minutima za pobedu. To se zbilo 3. juna 1923. godine u Krakovu protiv Poljaka.
Mlađi Zinaja, kojeg su zvali Zinbić, je 1925. godine proslavio 15. godina aktivnog igranja u HAŠKu, a igra i dalje kao veteran u prvim učešćima HAŠK-a u državnom šampionatu, gde mu čak i 1928. godine izmiče za malo titula najboljeg strelca šampionata, iza Ljubomira Benčića iz Hajduka. Našao se i među pozvanima (otišao je) za letnje OI 1924. godine, ali ne ulazi u igru. Učinak šest nastupa i četiri gola u reprezentaciji.
Sa druge strane stariji Zinaja, Dušan je vrlo brzo smanjio igranje u fudbalu zbog sportske polivaletnosti, već nakon prve i jedine igre za reprezentaciju postaje 1924. godine i njen selektor i vodi reprezentaciju na tri meča, a što je još važnije postaje jedan od prvih učesnika prvih zimskih OI 1924. godine u Šamoniju i nosi državnu zastavu! Bio je i izvrstan skijaš i jedan od pionira u tom sportu, uz Milivoja Benkovića i Lea Volfa u HAŠK-u. Kasnije sa njima radi kao skijaški instruktor na Sljemenu. I ne samo to, bio je i jedan od urednika sportskog lista "Šport: ilustrovani tjednik" koji je izlazio od 1922. do 1924. godine u Zagrebu.
Nažalost priča o njima nije tako srećna na kraju krajeva. Nakon sportskih aktivnosti Branko radi kao poreski službenik, dok se Dušan posvetio osim trenerskog poziva u skijanju, takođe i sportskom novinarstu. Posle Drugog svetskog rata, u obnovi zemlje, Dušan tragično završava život nakon saobraćajne nesreće tokom radne akcije kod sela Poklek 26. septembra 1948. godine. Nedugo zatim, već nakon godinu dana od moždanog udara strada i mlađi Zinaja 20. septembra 1949. godine u Opatiji.
Ovo je priča o prvoj braći, pionirima ne samo fudbala već i skijanja na prostorima bivše Jugoslavije. Nakon ovog članka sigurno ćete se setiti da pored legendarnih Vujovića, Čajkovskih i Đurovskih, spomete i braću Zinaja jer oni to svakako zaslužuju.
Nebojša Jakovljević
