Posle 120 minuta nije bilo golova, a onda je boljim izvođenjem penala (5:3) Crvena zvezda osvojila čuveni trofej.
Pohod crveno-belih na evropski vrh počeo je u jesen 1990. godine jednim prilično bledim remijem na Marakani. Izabranici trenera Ljupka Petrovića su odigrali samo 1:1 sa švajcarskim Grashopersom, ali u revanšu u Cirihu Zvezda je ubedljiviom pobedom (1:4) najavila snagu kojom tada raspolaže.
Redom su, posle toga, na putu do finala padali Glazgov Rendžers u osmini finala (3:0, 1:1), Dinamo Drezden (3:0, 2:1) i, u legendarnom dvomeču, okončanim verovatno najčuvenijim autogolom u istoriji elitnog klupskog takmičenja, moćni Bajern (bilo je 2:1 u Minhenu za Zvezdu, a onda 2:2 na Marakani uz čuveno „Nebo se otvorilo, stadion je eksplodirao“).
U vreme kada se raspadala država čiji je Zvezda bila prvak, crveno-beli su u meču za evropsku krunu na stadionu “Sveti Nikola” u Bariju odigrali finale protiv Olimpika. Mreže su mirovale, a onda su na red došli penali.
Stevan Stojanović je u prvoj seriji jedanaesteraca odbranio šut Amorosa, što se pokazalo odlučujeće jer su igrači beogradske ekipe bili nepogrešivi sa bele tačke. Poslednji, penal koji je sve rešavao izveo je Darko Pančev.
Šampionski tim iz Barija činili su Stojanović, Šabanadžović, Marović, Jugović, Belodedić, Najdoski, Prosinečki, Mihajlović, Pančev, Savićević (Stošić) i Binić. Na klupi, pored trenera Ljupka Petrovića, sedeli su rezervni golman Milić Jovanović, te Momčilović, Tošić i Lukić. Duško Radinović nije nastupio u finalu zbog povrede.
Cela generacija iz Barija proglašena je 2010. godine za “Šestu zvezdinu zvezdu”.
