- Moja je trava zelena na brdu zgažena, dva moja žuta pupoljka narcisa ostala, a zima je počela u aprilu, u slavi pupoljke svoje uzimam sa sobom na topli sjever, i nekad će opet u trojstvu ljubav se pojaviti u mojim brdima - piše dr Milan Sočević u nedavno objavljenoj zbirci pesama "Moja brda".
Doktor koga je život, odnosno rat u bivšoj Jugoslaviji oterao, kao i mnoge, daleko od rodne grude, zavičaj, Hercegovinu ne zaboravlja. Ali i zna da mu je Danska nova domovina. Zbirka je emotivno putovanje od ljubavi prema otadžbini, do ljubavi prema suprugi i porodici. Pesme su krenule još od studentskih dana, a kroz njih govori o istoriji, sadašnjem i nadi...
Neretva, kraj koje je odrastao, nepresušni je izvor inspiracije. Ali Neretva je tu i da zbori o onome što se ne sme zaboraviti, o Prebilovcima. I baš zato dr Sočević piše na srpskom, engleskom i danskom - da svi čuju i razumeju.
- Kameni lav čuva ruševine staroga grada ispod vijuga Neretve... Ipak daleko mirišem u Kopenhagenu dah proljeća i miris života... Prva, druga, treća je moja kuća zgarište... - stihovi su kroz koje se probija istorija jednog kraja, život jednog čoveka.
Rođen 1958. u Metkoviću, odrastao u Gabeli, Milan Sočević je gimnaziju završio u Čapljini, a Medicinski fakultet u Rijeci 1984. Vraća se Čapljini gde je radio, ali i Mostaru. Uvek je uz svoju Neretvu, sve dok rat nije izbio. Rat je sve promenio.
U pesmi "Vreme pušaka" dr Sočević se pita "Kako izliječiti zemlju, da ne traži više krvi?", te veli "Treba dušu izliječiti, dušu naroda, naroda koji se rađa iz zemlje...".
Odlazi u Dansku, danas je lekar opšte prakse u Kopenhagenu. Tamo mu se 1995. rađa sin Stefan, koji je u knjizi ostavio i svoje stihove. Poput oca i on kreće stazama medicine, student je, ali piše i o svojim precima... Otac i sin ne zaboravljaju odakle su, a ni gde su Sočevići stigli.
Kurir.rs
NE PROPUSTITE
