Kako je kralj Aleksandar Karađorđević (1888 - 934.) svrstan u red najslavnijih srpskih ratnih komandanata pripoveda istoričar dr Aleksandar Životić, profesor Filozofskog fakulteta u Beogradu, u osmoj epizodi iz serijala kratkih filmova posvećenih Velikom ratu
Epizoda se može pogledati na sajtu i Jutjub kanalu Ministarstva odbrane koje je kroz 60 dokumentarno-edukativnih minijatura podseća na junaštvo i slavu srpske vojske u Prvom svetskom ratu.
Profesor Životić podseća da je kralj Aleksandar Karađorđević rođen 16. decembra 1888. na Cetinju, kao drugi sin srpskog kneza Petra i kneginje Zorke, ćerke crnogorskog vladara Nikole Petrovića. Detinjstvo je proveo delom na Cetinju, a najviše u Ženevi, gde je išao u osnovnu školu.
Školovanje je nastavio u Paževskom korpusu u Sankt Peterburgu. U Rusiji je bio do 1903, kad je nakon Majskog prevrata njegov otac Petar izabran za srpskog kralja. Nešto kasnije nastavio je obrazovanje u Rusiji, ali se 1909. vratio u zemlju zbog odstupanja starijeg brata Đorđa s mesta prestolonaslednika.
Kao prestolonaslednik Aleksandar se posvetio vojnim poslovima i u svojstvu inspektora vojske dao je važan doprinos njenoj reformi i pripremi za rat s Turskom.
U balkanskim ratovima komandovao je Prvom armijom. Iako je bio više nominalni nego suštinski komandant najznačajnije grupacije srpske vojske, stekao je izuzetnu vojničku slavu. Pobede kod Kumanova i na Bregalnici koje je izvojevala armija pod njegovom komandom svrastale su Aleksandra Karađorđevića u red najslavnijih srpskih ratnih komandanata, ocenjuje Životić.
Sukob između vojnih i civilnih vlasti na tlu novoslobođenih oblasti i narastajuća unutrašnja politička kriza u kojoj se Srbija našla naterali su kralja Petra da se povuče i da kraljevsku vlast preda Aleksandru. On je od 24. juna 1914. u svojstvu regenta preuzeo vođenje državnih poslova.
Sarajevski atentat i kriza koja je usledila izgradili su regenta Aleksandra kao državničku figuru. Oslanjajući se na iskustvo premijera Pašića i snagu srpske vojske, nastojao je da u datim okolnostima zaštiti srpske interese.
Kao vrhovni komandant srpske vojske Aleksandar je uvek bio uz svoje vojnike, često u rovovima, što je na njih delovalo podsticajno i ohrabrujuće. S vojskom je pešice prešao Albaniju, delio istu sudbinu. Za Aleksandra Karađorđevića vezana je pobeda srpske vojske u Velikom ratu, kao i završetak procesa nacionalnog oslobođenja i ujedinjenja.
Vladao je apsolutistički, koristeći se maksimumom širokih ustavnih ovlašćenja. U kraljevini su bili izraženi socijalni i nacionalni kontrasti, postojala je kriza izazvana zaoštrenim nacionalnim i međupartijskim interesima. Posle ubistva hrvatskih poslanika u Narodnoj skupštini, 1929. suspendovao je ustav i ukinuo demokratski poredak u zemlji, navodi Životić.
Ubijen je u Marselju 9. oktobra 1934. godine. Atentat su izvršili pripadnici hrvatskog ustaškog pokreta i makedonske VMRO. Tada je nastradao i francuski ministar spoljnih poslova Luj Bartu, koji je s kraljem bio u kolima.
Aleksandar Karađorđević bio je žrtva ultradesničarskih i nacionalističkih pokreta koji su težili dezintegraciji jugoslovenske države i koji su bili bliski fašističkoj ideologiji Italije i Nemačke. Njegova smrt duboko je potresla Kraljevinu Jugoslaviju, zaključuje profesor Životić.
Kurir.rs
NE PROPUSTITE
