Odluke su donete na osnovu ekspertize koju je pripremila grupa stručnjaka, a koju je pokrenuo lokalni MUP. Iako je stručnost opširno razrađena na 110 stranica, eminentni nemački list Zidojče cajtung sažeo je preporuku grupe: ne u sadašnjem obliku.
Tako su, posle višedecenijske tolerancije, austrijske vlasti odlučile da stanu na kraj masovnim manifestacijama desnog ekstremizma i istorijskog revizionizma, koje su hiljade Hrvata pokušavale da prikažu kao komemoraciju (nevinih) žrtava. Trebalo im je predugo, ali neće. Bar ne u Austriji.
To su bile dobre vesti. A sada one loše. Zapravo, pre vesti, samo podsećanje na hrvatsku stvarnost. Hrvatske vlasti su osnovale i komisiju sastavljenu od istoričara i drugih stručnjaka, koja je dala preporuku kako se nositi sa manifestacijama ustaštva u društvu. Međutim, za razliku od austrijskog primera u Hrvatskoj, ovakvi postupci služe samo da se u javnosti stvori utisak da se nešto radi, a da se na osnovu preporuka ne donose konkretna zakonska rešenja. Nažalost, praksa zbunjivanja javnosti, koja se najbolje ogleda u zvaničnom isticanju antifašističkih vrednosti uz istovremeni zvanični obračun sa antifašizmom i stalnu relativizaciju hrvatskog fašizma, traje već trideset godina.
Za ovu praksu zaslužni su mnogi, ali ubedljivo najviše članova stranke koja je na vlasti ukupno 23 godine od 1990. godine. Da, najveća odgovornost je na hadezeovcima sa svih nivoa vlasti, od prvog hrvatskog predsednika, nekoliko premijera, brojnih ministara i još više gradonačelnika i gradonačelnika.
Zahvaljujući njima danas u hrvatskim gradovima ulice nosimo po ministrima ustaške vlade Milu Budaku i Juliju Makancu, komandantu Ratnog vazduhoplovstva NDH Vladimiru Krenu, ustaškom dobrovoljcu poginulom u bici za Staljingrad Petru Kojakoviću, katoličkim sveštenicima koji su otvoreno podržavali ustaški režim, nadbiskup Vil i biskup Josip Cecelja, sveštenik koji je učestvovao u progonu Srba, Josip Astaloš i drugi istaknuti pojedinci ustaškog pokreta i režima uspostavljenog u NDH.
Zahvaljujući zakonodavcima iz redova HDZ-a, svi zaposleni hrvatski građani izdvajaju za penzije članova tzv. Hrvatske domovinske vojske, koja je, nota bene, jedna u nizu lingvističkih izuma iz devedesetih, jer vojska pod tim imenom nikada u istoriji nije postojala. S obzirom da bi u javnosti, prvenstveno međunarodnoj, dodjela penzija borcima NDH, ustašama i domobranima izazvala niz pitanja i problema, odlučeno je da se za tu svrhu izmisli poseban termin. Pravo na penziju su, na primer, imali i pripadnici Crne legije ili stražari ustaških koncentracionih logora. I ne samo u penziju.
Pripadnicima (nepostojeće) Hrvatske domovinske vojske, tačnije ustašama i domobranima, priznaje se i status ratnih vojnih invalida sa pripadajućim beneficijama. Da stvar bude tragičnija, zakon izričito, ne insistirajući na bilo kakvoj istrazi, odbacuje sudske presude pripadnicima oružanih snaga NDH za njihovo delovanje u Drugom svetskom ratu i kaže: „Ratni vojni invalid je osoba čije telo je oštećeno najmanje 20% zbog ranjavanja ili ranjavanja koje je zadobila u sastavu Hrvatske domovinske vojske mobilisane od 17. aprila 1941. do 15. maja 1945. godine, odnosno do izlaska iz zatočeništva, iako je s tim u vezi osuđena posle 15. maja 1945. godine.
Zahvaljujući predsedniku Franji Tuđmanu i Hrvatskom saboru, 1996. godine dobili smo Zakon o praznicima, spomendanima i neradnim danima, koji u svom članu 2 kaže: „Spomendan u Republici Hrvatskoj najbliža je nedjelja 15. maju – dan sećanja na hrvatske žrtve slobode i nezavisnosti“. Tako su vojnici NDH, uglavnom ustaše, koje su pripadnici VJ ubili nakon njihovog zarobljavanja, proglašeni borcima za slobodu i nezavisnost. Svi, bez izuzetka.
Predugo bi bilo nabrajati sve primere relativizacije, pa i otvorene podrške onome što se dešavalo u NDH tokom Drugog svetskog rata, u čemu su učestvovali istaknuti i uticajni pojedinci i državne institucije. Zato ću pogledati samo najnoviju. Nekako u isto vreme kako jeste.
Kurir.rs/Net.hr
NE PROPUSTITE
