Repriza serije "Montevideo, vidimo se" ulazi u završne epizode, a jedan od likova je i Kosta Hadži vođa puta selekcije Jugoslavije u Montevideu, a njegov život u burnim vremenima srpske istorije zaslužuje da se ne zaboravi.
Hadži je bio jedan od osnivača, a kasnije i prvi trener, tehnički direktor i predsednik FK Vojvodina.
Rođen je 8. novembra 1898. godine u Vršcu gde je završio i Osnovnu školu je da bi gimnaziju završio u Segedinu i Novom Sadu, gde je i maturirao 1916. godine.
Kao srpski rodoljub, bio je sekretar Komande posadnih trupa srpske vojske u Pečuju i poslanik Velike narodne skupštine, koja je 1918. godine u Novom Sad izglasala prisajedinjenje Vojvodine Kraljevini Srbiji.
Vojsku je napustio 1919. godine i posvetio se sticanju akademskog zvanja, te je od 1919. do 1922. godine boravio na studijama u Parizu i Kanu.
Odatle se 1927. vratio u Novi Sad, gde je iste godine položio advokatski ispit i potom se sve do 1961. uspešno bavio pravom i advokaturom.
Kao 16-godišnjak je, zajedno sa školskim drugovima, učestvovao je u osnivanju FK Vojvodina i praktično istog momenta bio je imenovan za tehničkog direktora kluba, što je obavljao sve do 1933. godine, s tim da je u nekim periodima tog razdoblja paralelno obavljao dve funkcije: od 1924. do 1926. bio je prvi trener u istoriji Vojvodine, da bi od 1927. do 1935. godine vršio i dužnost predsednika kluba
Imao je izuzetnu ulogu u jugoslovenskom fudbalu u periodu pre Drugog svetskog rata, a kao generalni sekretar Jugoslovenskog nogometnog saveza (JNS) bio je najzaslužniji za smirivanje strasti posle preseljenja centrale Saveza iz Zagreba u Beograd.
Takođe, uticao je na to da se na teritoriji Vojvodine osnuju podsavezi (jedan sa sedištem u Novom Sadu, a drugi sa sedištem u tadašnjem Velikom Bečkereku, odnosno današnjem Zrenjaninu), čime je vojvođanske klubove zaštitio od samovolje rukovodećih ljudi iz Beograda.
Hadži je bio vođa puta jugoslovenske reprezentacije u Montevideo (Urugvaj), gde je 1930. godine održano prvo Svetsko prvenstvo u fudbalu.
Kao veliki rodoljub, tokom Drugog svetskog rata je pružao pomoć srpskim zatočenicima u mađarskom logoru “Šarvar”, zbog čega je posle rata dobio nadimak “Šarvarski otac”.
Uz pomoć svog prijatelja vladike bačkog Irineja Ćirića, u Novom Sadu je organizovao pomoć za oko 3.000 dece i oko 800 odraslih, koji su po domaćinstvima i improvizovanim bolnicama potražili spas od fašista.
Bio je vrlo privržen Srpskoj pravoslavnoj crkvi i u više navrata je pomagao eparhiji Bačkoj, a posle Drugog svetskog rata, postao je sekretar Anketne komisije za uvrđivanje zločina i nedela okupatora i njihovih pomagača u Vojvodini.
Takođe, kao njihov pravni zastupnik, borio se i za vojvođanske paore, koji su zbog odluke komunističke vlasti o prinudnom otkupu i konfiskaciji propadali i gubili svoju imovinu.
Iz tog razloga, od strane režima je bio optužen da je pomagač “narodnih neprijatelja”, zbog čega je završio u zatvoru, ali njegov ugled u narodu nikada nije bio ukaljan.
Da ostatak života ne provede u zatvoru spasao ga je tadašnji predsednik Prezidijuma Narodne skupštine Jugoslavije Ivan Ribar.
Hadži voljenu Vojvodinu nikad nije napuštao i dočekao je to da njegov klub 1966. godine po prvi put u istoriji postane šampion Jugoslavije.
Preminuo je 6. oktobra 1971. godine i sahranjen je na Almaškom groblju u Novom Sadu, a od 2014. godine, ispred stadiona “Karađorđe”, nalazi se njegov spomenik, čime mu se klub odužio za sve što je za njega uradio.
Kurir sport
NE PROPUSTITE
