Naselje „Češalj“, jedno je od najpoznatijih u Vranju. Sedamdesetih godina prošlog veka u stanove prvih stambenih zgrada u nizu pomenutog naselja uselili su se inženjeri svih struka iz cele bivše Jugoslavije sa porodicama. Prvi stanovnici ovog naselja bili su iz Crne Gore, Bosne i Hercegovine, Dalmacije, Like sa Kosova.
Porodice Korecki, Vujasinović, Strize, Eror Stančev, Jokić, Čanadi, Komatina, Mitrović, Arsenović, Josifov, Trajković, Jovanović, Tomić samo su neke od onih koje su svoj dom pronašle u naselju sa specifičnim nazivom. Prema priči starosedeoca Vranja, zgrade u naselju poređane su kao zubci na češlju pa otuda i naziv „Češalj“.
Većina je svoje zaposlenje kao deficitaran kadar pronašla u rudniku olova i cinka „Blagodat“ u Krivoj Feji nadomak Vranja. Rudnik „Blagodat“ sadašnji „Grot“ u to vreme pripadao je kompleksu rudnika "Trepča" iz Kosovske Mitrovice. U rudniku i flotaciji u to vreme bili su angažovani rudarsko-geološki, elektro, mašinski inženjeri, diplomirani hemičari, inženjeri građevine. Osim u rudniku „Blagodat“, stručnjaci raznih zanimanja iz bivše Jugoslavije, ekonomisti, pravnici arhitekte bili su angažovani i u ostalim granama vranjske privrede koja je u to vreme bila u punom zamahu.
“Bili su to posebni, kvalitetni ljudi, intelektualci. Entuzijazam ih nije napuštao, prilagodili su se novoj sredini bez većih problema, spremni da započnu novi život sa svojim porodicama. Sigurno je da su prijateljstva koja su se tada stvorila na osnovu međusobnog razumevanja bila po mnogo čemu specifična, neka su opstala I do dana današnjeg zato što su bila prava. Mnogi od njih više nisu među živima, ali su svakako ostavili trag”, priča Valentina koja je sa roditeljima 1973. Iz Beograda došla u Vranje. Ona kaže da nisu izostala I porodična druženja kolega sa posla, komšija a najzadovoljniji u celoj priči bili su najmlađi.
“To je bilo potpuno logično, te porodice u Vranju nisu imale rodbinu, kilometri I kilometri delili su ih od najbližih, zato su prijateljstva stečena u Vranju bila dragocena”, navodi Valentina.
“Satima smo kao deca sedeli na stepeništu ispred zgrade prepričavajući dogodovštine iz škole. To je bio najbolji komšiluk na svetu. Naši roditelji su se međusobno uvažavali i na sličan način vaspitavali nas, svoju decu, kako da poštujemo starije, a da to poštovanje i pokažemo. Naravno da je bilo nestašluka i to se pamti. U svemu smo kao družina bili zajedno, u vožnji bicikala, igranju žmurki, preskakanju konopca, čuvenom nadmetanju između dve vatre. Bilo je to sadržajno i bogato detinjstvo. Druženje bi prekidali roditelji dozivajući nas sa terasa zbog ručka I popodnevnog odmora. Kućni red se itekako poštovao u zgradama”, priseća se Dragan.
Naselje se je ubrzano širilo i vrvelo je od dece. U vranjskim vrtićima nije bilo dovoljno mesta za predškolce pa je jedan od problema doseljenih porodica bilo zbrinjavanje i čuvanje najmlađih dok su im roditelji na poslu.
“Roditelji su se dovijali na razne načine. Uglavnom su, angažovali dadilje i neretko se dešavalo da decu iz dve porodice čuva i o njima se brine jedna žena. Komšijska solidarnost nikad nije manjkala.”, objašnjava Tatjana. Mali broj tih ljudi dočekao je penziju ovde, većina se posle godina provedenih na službovanju u Vranju vratila u zavičaj ili prešla u Beograd. Sa nostalgijom se oni koji su detinjstvo proveli u naselju “Češalj” sećaju tog vremena koje je spojilo ljude različitog porekla i nacionalnosti sa prostora bivše Jugoslavije. Oni su deo života proveli ovde. Kada ih put nanese u Vranje evociraju uspomene na te dane.
(Kurir.rs/T.S./Foto: T.S.)
NE PROPUSTITE
