Čuveni srpski fudbaler Vladimir Durković rođen je u Đakovici 6. novembra 1937. godine, mladost je proveo u Kruševcu, a tragično je nastradao u Sionu (u Švajcarskoj) 22. juna 1972. godine. Svoju mladost proveo u Kruševcu, a igrao je kao desni bek u FK Crvena zvezda i sa Fahrudinom Jusufijem iz Partizana činio udarni defanzivni tandem u reprezentacije bivše Jugoslavije.
Vladimir Durković je svoju fudbalsku karijeru započeo u tadašnjem drugoligašu - FK “Napredak” iz Kruševca. Otkrio ga je trener Crvene zvezde, iskusni stručnjak Miša Pavić, na tradicionalnom logorovanju omladinaca - fudbalera leta 1955. godine, na kojem je ostavio odličan utisak. Prešao je u Crvenu zvezdu i u najvećem domaćem klubu je doživeo veliku slavu i afirmaciju. Za beogradske crveno bele je debitovao 22. novembra 1955, na prijateljskoj utakmici protiv Dinama (3:1) u Pančevu, na kojoj je dobio mesto na desnom krilu.
Start i dokazivanje nisu išli glatko, naprotiv. U prvoj sezoni 1955 – 1956 odigrao je sedam utakmica, a u narednoj samo šest. Treća sreća, po narodnom predanju, stigla je Durkovića tek u trećoj sezoni u Crvenoj zvezdi, dobio je poziciju desnog beka i postao je standardni prvotimac. Od 1955. do 1966. godine je za Crvenu zvezdu odigrao 405 zvaničnih utakmica (177 prvenstvenih i 19 u Kupu Jugoslavije) i dao je čak 30 golova (od čega sedam prvenstvenih).
Vladimir Durković je bio svestrana ličnost. Želeo je da uči muzičku školu ili da studira prava. Dobro je svirao klarinet, pa je čak i nekoliko puta nastupao na javnim koncertima. Došao je trenutak da se opredeli za jednu struku i on je izabrao fudbal. Na Pravnom fakultetu je ostalo još nekoliko nepoloženih ispita, a morao je da napusti i muzičku školu.
Posle 12 godina fudbalske karijere u Jugoslaviji, otisnuo se u inostranstvo, gde je bio zapaženi profesionalac. Za Borusiju iz Menhengladbaha (u Nemačkoj) je u sezoni 1966-1967 odigrao 10 utakmica, a zatim se preselio u Francusku. U čuvenom Sent Etjenu proveo je tri godine, i osvojio pet nacionalnih trofeja: tri titule prvaka Francuske (1968, 1969. i 1970. godine) i dva Kupa Francuske (1968. i 1970. godine). Sledeća etapa u njegovoj karijeri bio je Sion iz Švajcarske (1971- 1972).
Posle velikih uspeha stigla je i tragedija. Posle utakmice za Kup Alpa (22. juna 1972. godine), između Siona i francuske Bastije, čiji je golman bio Ilija Pantelić, pijani policajac ga je ubio na izlazu iz noćnog kluba u Sionu, jer je pokušao da zaštiti svog prijatelja i saigrača iz državne reprezentacije Pantelića.
Ostvario je i impresivan bilas u nastupima za različite selekcije Jugoslavije - četiri utakmice za omladinsku (1956), jednu za mladu (1959) i 50 za seniorsku selekciju Jugoslavije.
Debi u državnom timu imao je 11. oktobra 1959. godine u susretu sa Mađarskom u Beogradu (2:4). Poslednju utakmicu i svoj zlatni jubilej proslavio je 1. juna 1966. u Beogradu u prijateljskom meču sa Bugarskom (0:2). U reprezentativnoj karijeri ostvario je tri velika uspeha. U prvom Kupu evropskih nacija (1960.) osvojio je drugo mesto, kada je Jugoslavija izgubila u finalu od SSSR-a, posle produžetaka, sa 1:2. U Rimu je iste godine igrao na poziciji centarhalfa u finalu olimpijskog turnira protiv Danske (3:1), kad je naša selekcija osvojila prvu i do sada jedinu zlatnu medalju. Na Svetskom prvenstvu u Čileu (1962.) Jugoslavija je zauzela četvrto mesto, a Durković je bio uvršćen u najbolje igrače Mundijala.
Ž. Milenković / Kurir sport
NE PROPUSTITE
