- NEONACISTI MOGU PONOVO SLOBODNO DA ŠETAJU ULICAMA NEMAČKE! Savezni upravni sud UKINUO zabranu delovanja grupe "Hammerskins Deutschland" (VIDEO)
- Važna je gluma
- Umrla filmska legenda: Zbog ljubavi promenila veru, kum joj bio Frenk Sinatra, a onda je doživela najveću bol
- LUKSUZNA KOLA GURAJU KROZ VODU DO KOLENA: Velike poplave pogodile Dubai, pogledajte neverovatne prizore! Najjača kiša u poslednjih 76 godina (FOTO/VIDEO)
- BOMBA SA APENINA! Mauro Ikardi se vraća u Seriju A?!
- Učenici Pete beogradske gimnazije od ponedeljka se vraćaju u matičnu zgradu: Oglasio se ministar prosvete sa svim detaljima
- UŽAS! Deca posle transfuzije krvi zaražena virusom HIV, roditelji uputili hitan apel parlamentu
- ŠTA SE DEŠAVA SA JOVANOM MILOŠEVIĆEM?! Oglasio se trener Partizana i otkrio stanje povrede napadača crno-belih!
- JEDAN OD NAJBRUTALNIJIH RUSKIH UDARA! Žena s troje dece prelazila most u Odesi, a u sledećem trenutku je UBIJA DRON! (VIDEO)
Milo Đukanović - str. 4
Diplomirao je na Ekonomskom fakultetu u Podgorici.
Bio je premijer Crne Gore više puta (1991–1998, 2003–2006, 2008–2010, 2012–2016) i predsednik države (1998–2002 i 2018–2023).
Kao lider Demokratske partije socijalista (DPS), Đukanović je bio dominantna figura u crnogorskoj politici skoro tri decenije.
Bio je aktivan u komunističkoj omladini i jedan od vodećih ljudi socijalističke Crne Gore u periodu od 1989. do 1991. godine.
Na političkoj sceni pojavljuje se kao bliski saradnik Slobodana Miloševića, naročito tokom antibirokratske revolucije (1988–1989) i raspada SFRJ.
Kao predsednik Vlade Crne Gore tokom napada na Dubrovnik (1991-1992) snažno je podržavao blokadu i javno zastupao takvu politiku.
Godine 2000. uputio je izvinjenje Hrvatskoj zbog učešća u vojnim dejstvima protiv Dubrovnika.
U to vreme stao je uz tadašnjeg predsednika Crne Gore Momira Bulatovića u podršci Karingtonovom planu, što je rezultovalo referendumom o nezavisnosti 1992, na kojem se 96,76% izašlih glasača izjasnilo za ostanak u Jugoslaviji.
Od 1996. godine postepeno se distancirao od Miloševića i saveznih vlasti, napuštajući srpsko-crnogorski unionizam i okrećući se ideji crnogorskog etničkog nacionalizma, zasnovanog na posebnom identitetu i samostalnoj državi.
Ova promena dovela je do oštrog raskola sa Momirom Bulatovićem i podele unutar DPS-a.
Na predsedničkim izborima 1997. godine tesno je pobedio Bulatovića i preuzeo funkciju predsednika. Tokom NATO bombardovanja 1999. godine uspeo je da u dogovorima sa zapadnoevropskim državama postigne značajno smanjenje udara na teritoriju Crne Gore.
Usled sve dubljeg sukoba sa Miloševićem oko prekomernog štampanja novca, u Crnoj Gori je zamenio jugoslovenski dinar nemačkom markom.
Pred kraj svoje dugogodišnje vlasti, na kongresu partije najavio je oštriji politički kurs prema Srpskoj pravoslavnoj crkvi i zalagao se za podizanje statusa nekanonske Crnogorske pravoslavne crkve, koja je devedesetih registrovana kao nevladina organizacija.
Ova politika, zajedno sa kasnijim donošenjem Zakona o slobodi veroispovesti, izazvala je masovne litije, blokade puteva i široke proteste širom Crne Gore.
